En toen was ik alweer over de helft, jeetje wat gaat het toch snel! Over 4 weken komt papa en over 6 weken zit ik weer in het vliegtuig naar huis (als alles goed gaat op Istanbul althans :P). 3 maanden lijkt veel (is het ook wel), maar ze gaan ook zo voorbij! Zeker als je zoveel doet en (bijna) alleen maar leuke dingen meemaakt.
Afgelopen woensdag is Juan naar Mombasa vertrokken (en deze keer komt 'ie niet meer terug) en ik ben dus weer de enige Mzungu in huis. Maar nu vind ik het eigenlijk wel lekker. Als ik thuiskom is er niemand en heb ik gewoon heerlijk de tijd voor mezelf om even bij te komen van de drukke dag, want ja het zijn allemaal drukke dagen. De kids zijn geweldig maar ook heel vermoeiend haha!
Vorige week was m'n eerste echte week bij Good Samaritan. Ik was er natuurlijk al een paar keer geweest, maar nog niet als 'echte' vrijwilliger en dat ben ik nu dus wel. Ik heb het hier ontzettend naar m'n zin. Overdag ben ik vooral met de baby's bezig, dat zijn er 6, waarvan de jongste 7 maanden is en de oudste 1,5 schat ik. Het zijn allemaal schatjes en het is ontzettend leuk om met ze te spelen en ze eten te geven, maar ze kunnen ook wel lastig zijn. Ze huilen veel en (dat is het lastige aan baby's) ze kunnen je nog niet vertellen waarom ze huilen en wat je eraan kunt doen. Maar buiten dat zijn het schatjes!
Woensdag ben ik erachter gekomen dat ze een gitaar hadden bij Good Samaritan en die moest ik natuurlijk even uitproberen! Het enige liedje wat ik kan spelen en die de kids kennen is The Lion Sleeps Tonight en ze vinden het geweldig! Ik moet het elke dag minstens 5 keer spelen en dan zingen ze allemaal heel enthousiast mee, super leuk om te doen en zien. Maar zelf spelen is voor natuurlijk nog veel leuker voor de kids. Ze kunnen er helemaal niks van maar dat maakt niet uit. Ze spelen maar wat en zingen er allemaal liedjes bij die ik niet ken maar het is heerlijk om naar te kijken.

Iets wat ze ook heel leuk vinden om mee te spelen is m'n haar. Alle Kenianen hebben of hun haar in miljoenen vlechten, of het is super lang en stijl maar hartstikke nep. Er is in elk geval niemand hier met haar zoals ik heb en dus MOETEN alle kids het minstens een keer per dag even aanraken, vlechten of er gigantische knopen in leggen. Soms heb ik gewoon 4 kinderen om me heen zitten die met m'n haar bezig zijn. Nou dat ziet er dus zo uit:

Het is een ramp om al die vlechten en knopen er aan het eind van de dag weer uit te halen maar de kids hebben lol en daar gaat het om. En stiekem vind ik het ook allemaal wel grappig wat ze doen.
Dit weekend ben ik weer met Hannah op stap geweest. Zaterdag zijn we naar Westlands gegaan om The Village Market te bezoeken. Een winkelcentrum in het 'Europese' deel van Nairobi. En echt als je daar rondloopt is het net alsof je weer terug bent in Europa. Overal witte mensen, de omgeving is ontzettend groen, de huizen zijn gigantisch en er zijn winkels die je in Europa ook overal tegenkomt zoals Mac en Yves Rocher. We hebben er heerlijk geluncht en achteraf heerlijk ijs gegeten, dat heb ik ook gemist zeg, echt goed ijs. Hier op straat verkopen ze overal ijs maar het ziet er zo raar uit dat ik het nog niet heb aangedurfd om het ook echt te kopen. Het ijs uit de supermarkt is wel te doen maar kan je niet lang bewaren want na 1 nachtje in de vriezer is het een soort pudding geworden. Heel apart... Maar goed, The Village Market. Alles daar is echt belachelijk duur. De lunch was nog wel te betalen, maar ook die was veel duurder dan alle andere lunches die we tot dan gegeten hadden. Souvenirs kopen zat er dan ook niet in, 10 euro voor een koelkastmagneet ja daaggh die haal ik wel goedkoper ergens anders. Het meest geweldige aan The Village Market was het feit dat je er Gouda kaas kon kopen. Dat heb ik dan ook gedaan. Bijna 5 euro betaald voor 100 gram kaas maar het was het zeker waard! De kaas die ze hier in de supermarkt verkopen ziet er nogal chemisch uit en kaas is toch echt iets wat ik mis uit Nederland. Zondagochtend heb ik thuis een heerlijke sandwich met kaas en tomaat gegeten. En ook Raphael was blij dat ik de kaas had meegenomen, hij praat zowat nergens anders meer over sinds ik hier ben :P
Zaterdagavond ben ik met Emily en Raphael mee geweest naar het verjaardagsfeestje van een neefje van Emily. Ook weer een hele ervaring kan ik je zeggen! Voordat we naar binnen gingen moesten we onze schoenen uittrekken en buiten naast de deur zetten (blijkbaar is dat een ding hier). We kwamen binnen in een kleine woonkamer waar zo'n 15 mensen zich op de bank hadden gepropt, na iedereen een hand gegeven te hebben liepen we door naar de slaapkamer waar 10 kinderen op een stapelbed zaten en overal op de grond popcorn lag. De kinderen vonden het geweldig dat ik er was, ze wilden me allemaal een handje geven en vervolgens bleven ze maar naar me staren. Nou ben ik dat gelukkig inmiddels wel gewend maar het voelt nog steeds een beetje ongemakkelijk om midden in een kamer te staan en door 10 kids te worden aangestaard. Eén vrouw wilde samen met haar baby en mij op de foto, dat was de eerste keer dat iemand met me op de foto wilde die ik niet kende. Nou helemaal prima, als jij gelukkig wordt van een foto met mij, kom maar hoor, no problemo. Vervolgens heb ik de hele avond (van half 9 tot half 1) op een stoel in de woonkamer gezeten. Ik kreeg daar te eten (om kwart voor 9 al, zo vroeg heb ik hier nog niet gegeten :P) en verder lieten ze me daar gewoon zitten. Emily en Raphael waren ergens anders heengegaan omdat die nog iets moesten regelen in de buurt en ik had eerlijk gezegd geen flauw idee waar ze mee bezig waren en wanneer ze terug zouden komen. Dus ik zat daar maar alleen eigenlijk een beetje te wachten tot ze terug zouden komen. Er werd nauwelijks tegen me gepraat en ik zat daar maar een beetje. Pas na een uur of 2 begonnen ze een beetje tegen me te praten. Alsof ze toen pas door kregen dat ik daar was en geen Swahili spreek. We begonnen met een voorstelrondje (ook dat is blijkbaar een ding hier) en ik moest beginnen. Toen ik begon te praten begonnen ze eerst allemaal keihard te lachen en ik had geen flauw idee wat er aan de hand was dus ik praatte gewoon door. Blijkbaar heb ik dus een grappig accent, dat had ik nog niet eerder gehoord maar ze vonden het allemaal hilarisch daar. Nadat ik me had voorgesteld gingen we de rest van de kring rond. Het was meer een soort bidden dan voorstellen want ze begonnen allemaal een heel verhaal over hoe dankbaar ze waren dat we zo bij elkaar mochten zijn en dat God het allemaal zo gewild heeft en dat we God moeten bedanken en hem trouw moeten zijn enzovoort enzovoort enzovoort. Dat ben ik dus totaal niet gewend. Als wij een verjaardag vieren kletsen we gezellig met elkaar en eten we taart en drinken we koffie, hier is een verjaardag vieren blijkbaar een heel bijzonder iets en een hele happening waar mensen God dankbaar voor moeten zijn. Tsja, cultuurverschillen he. Om half 1 gingen we dan eindelijk naar huis, ik was doodmoe!
Zondag ben ik weer naar Good Samaritan geweest. Eerst 's ochtends anderhalf uur geskypt met thuis (wat is het toch heerlijk die moderne technologie!). Kim was ook in Good Samaritan. Kim is in 2014 een jaar vrijwilliger geweest in Good Samaritan, is hier in Kenia verliefd geworden en nu woont ze hier, ze komt ook uit Nederland. Het is heel raar om weer Nederlands te spreken met iemand die recht voor je staat, we begonnen telkens weer in het Engels omdat we dat nu zo gewend zijn dat het normaal is geworden. Omdat Kim altijd zei dat ze niet in Kenia zou blijven en hier nu toch woont verwachten de kids hetzelfde van mij. Ik zeg ook dat ik hier niet blijf wonen maar ze hebben nog steeds hoop dat dat wel gaat gebeuren (don't worry ik zou hier nooit kunnen wonen, 3 maanden is lang zat!). Vrijdag tot en met maandag hadden de kids van Good Samaritan een soort mini vakantie en waren ze dus allemaal thuis. Super leuk om met ze te spelen maar het is ook ontzettend druk en vermoeiend de hele dag rondrennen en kinderen die aan je armen en benen hangen. Gisteren waren ze gelukkig allemaal weer naar school en was ik weer de hele dag alleen met de baby's bezig, wat een verschil met maandag!
Als ik terugloop naar huis vanaf Good Samaritan koop ik elke dag 2 mango's bij dezelfde dame. Ook gisteren weer en gisteren gaf ze er me één cadeau omdat ik elke dag mango's bij d'r kom kopen. Ontzettend lief!! Zulke mensen hebben we meer nodig in de wereld (mensen die gratis mango's weggeven ja).
Het is echt bizar hoe snel de tijd gaat, ik weet nog heel goed hoe ik op Schiphol afscheid stond te nemen en nu ben ik alweer over de helft. Hoewel, Schiphol lijkt aan de andere kant toch ook alweer heel lang geleden. Gek eigenlijk, hoe snel de tijd kan gaan. Ik heb heel veel zin in m'n laatste 6 weken hier maar ik kijk er ook heel erg naar uit om weer naar huis te gaan hoor! There's no place like home! :)