Een zware week, dat was het zeker ja. Het begon zondagmiddag, toen m’n fototoestel er ineens mee ophield zonder reden. “Maar dan koop je toch gewoon een nieuwe?” Ja tuurlijk! Dat heb ik ook gedaan hoor, maar op dat moment kon ik het er even niet bij hebben. Maandag kwam het punt waarop alle kleine dingen me even teveel werden en ik eigenlijk gewoon heel graag naar huis wilde (voor eventjes dan). Emma is maandagochtend vertrokken naar Colombia en Juan is dinsdag vertrokken naar de Masai dus ik was afgelopen week de enige blanke in m’n gastgezin (Juan is trouwens vrijdagochtend weer thuisgekomen!). Dat was wel even anders ineens. M’n hostouders zijn elke avond pas laat thuis en ik ben meestal rond half 6 al thuis dus ik heb veel alleen thuis gezeten. Normaal vind ik dat heerlijk maar deze week even niet. Lang leve Netflix zeggen we dan, dan is er tenminste iets te doen als ik 3 uur lang alleen zit. Totdat de stroom uitvalt en ook Netflix geen oplossing meer is. Wat doe je dan? In bed gaan liggen met muziek op totdat de stroom het weer doet. Gelukkig duren die powercuts nooit heel lang hier. Ik begin er eigenlijk al aan gewend te raken en vaak zijn ze wel gezellig. Als het gebeurt wanneer het donker is buiten komen de kaarsen tevoorschijn en alle smartphones en laptops worden aan de kant gelegd. Op die momenten hebben we de leukste gesprekken bedenk ik me nu.
Naast al die kleine dingen heb ik deze week ook besloten dat ik niet meer bij Hope for Children wil werken maar bij Good Samaritan, waar Emily en Raphael ook werken. Mama zei dinsdagavond tegen me dat het leek alsof ik het bij Good Samaritan meer naar m’n zin had dan bij Hope for Children en ja dat is ook eigenlijk wel zo. Ik ben erover na gaan denken en heb ook gekeken naar Theresa. Het is echt te zien hoe gelukkig Theresa is bij Hope for Children en ze is daar helemaal thuis, dat was bij mij heel anders. Ik merkte dat ik elke dag echt zat te wachten tot het 5 uur was en ik naar huis mocht, wat natuurlijk niet echt een goed teken is. De kinderen bij Hope for Children zijn ontzettend leuk en het is niet zo dat ik echt een kut tijd gehad heb daar maar ik heb het gewoon veel meer naar m’n zin bij Good Samaritan en dat is een plek waar ik me echt thuis voel. En aangezien ik hier nog 2 maanden ben is het wel belangrijk dat ik me thuis kan voelen hier. Vrijdag heb ik m’n laatste dag gehad bij Hope for Children en stiekem ben ik wel een beetje opgelucht dat ik deze beslissing gemaakt heb.
Donderdag ben ik samen met Raphael naar het centrum geweest om een nieuw fototoestel te kopen. Het was echt een soort vader-dochter dagje maar dan met m’n Keniaanse papa. Het was heel gezellig met Raphael en we hebben een goed fototoestel kunnen vinden, dus ik kan weer volop veel te veel foto’s overal van gaan maken :)
Vandaag ben ik met Hannah naar het Giraffe Center geweest. Superleuk!! Je kan vanaf een soort plateau de giraffes eten geven, knuffelen en er bestaat ook zoiets als The Giraffe Kiss. Dan stop je een snoepje tussen je lippen en pakt de giraffe het van je af met z’n tong. Het eten geven en de knuffel waren prima maar de kus ging ons allebei toch een beetje te ver. Er waren trouwens nog best veel mensen die het wel deden, dat verbaasde me een beetje eigenlijk.

We hebben geluncht bij Subway. Wat was dat lekker en wat hebben we daar lang naar uitgekeken zeg! Het was heerlijk om weer een normaal broodje te kunnen eten met kaas en sla en komkommer. Heerlijk!! En bij Subway horen natuurlijk ook de bekende Subway koekjes, we hebben heerlijk geluncht! Een hele lekkere afsluiting van deze week.