Het is alweer een maand geleden dat ik op Schiphol stond, klaar om te vertrekken, op naar mijn grote avontuur. En jeetje wat is er in een maand tijd veel gebeurd! Ik heb ontzettend veel gezien, gedaan en vooral heel veel geleerd. Kenia is een geweldig land! Alles was (en is nog steeds) heel erg wennen maar wat heb ik een mooie eerste maand gehad zeg! Naast het weeshuis waar ik elke dag werk heb ik nog veel meer dingen gezien en gedaan. Ik ga in de weekenden nu vaak naar het weeshuis waar Emily en Raphael werken, Good Samaritan. Dit weeshuis staat middenin een grote sloppenwijk, dat was wel even heftig om te zien de eerste keer dat ik daar kwam (en nog steeds trouwens). Ik was wel eerder langs sloppenwijken gereden met de bus of auto maar stiekem hoopte ik dan altijd nog dat er geen mensen woonden maar het gewoon een grote markt of zoiets was. Tuurlijk weet ik dat er mensen wonen, maar er was altijd nog dat beetje hoop dat sloppenwijken geschiedenis waren. Maar dat zijn het niet, dat heb ik nu ook met eigen ogen kunnen zien. Ondanks dat Good Samaritan in een sloppenwijk staat is het toch nog best een ‘rijk’ weeshuis, zeker als ik het vergelijk met Hope for Children, het weeshuis waar ik werk. Er zijn zo’n 75 kinderen in Good Samaritan en ze wonen in een groot gebouw dat bestaat uit 3 verdiepingen en een grote speelplaats op het dak. Het weeshuis is opgericht door de moeder van Emily in 2002, toen waren er nog maar 2 kinderen waar voor gezorgd moest worden. Ook in dit weeshuis is het geweldig om te zien hoe gelukkig die kinderen zijn. Toen ik er voor het eerst kwam begon er een groepje jongens te zingen en te dansen en wauw het plezier spatte er echt vanaf. Prachtig! Zelfs alle kleine kinderen die net konden staan stonden enthousiast mee te dansen, heel mooi om te zien! Gisteren hebben Juan en Emma een feest georganiseerd voor alle kinderen daar. Ze hadden allemaal eten en drinken gekocht, en speelgoed en we hebben heel veel spelletjes gespeeld waarmee de kinderen speelgoed konden winnen. Emma had een pinata gemaakt omdat ze daar nog nooit van gehoord hadden en ook dat was een groot succes! Ze vonden het allemaal geweldig en ook wij hebben een hele leuke dag gehad daardoor!

Door de weeks werk ik 5 dagen in het weeshuis Hope for Children, ook hier heb ik het ontzettend naar m’n zin. Af en toe neem ik door de weeks een dag vrij om op pad te gaan met andere vrijwilligers. Ik ben vorige week dinsdag met Emma en Juan naar The Elephant Orphanage geweest. Hier worden baby olifantjes die verlaten of ziek zijn opgevangen, verzorgd en uiteindelijk weer vrij gelaten. Elke dag van 11 tot 12 worden de olifantjes gevoerd en is het ‘bezoekuur’. We konden heel dichtbij komen en mochten de beestjes ook even aaien, dat was een heel gek gevoel.

Vorig weekend ben ik samen met Hannah naar het centrum van Nairobi geweest. Het plan was om de Masai markt te bezoeken en naar Subway te gaan omdat we heel erg zin hadden in een normale sandwich. Helaas was de Subway dicht vanwege een tekort aan water… Dat schijnt nogal veel te gebeuren hier. Gelukkig was de pizza tent wel open en we hebben heerlijk pizza gegeten! De Masai markt was ook weer één grote belevenis. We hadden bedacht dat we gewoon even op ons gemakje rond zouden kijken en dan een andere keer terug zouden komen om echt dingen te kopen. Nou dat rustig rondkijken zat er niet in. Toen we aankwamen kregen we allebei gelijk een soort persoonlijke gids die overal met ons meeliep en precies aanwees waar we allemaal wel en niet heen moesten lopen. Bij elk kraampje waar we ook maar een seconde stil bleven staan vroegen ze gelijk aan ons wat we leuk vonden en wat we wilden kopen. Alsof we verplicht waren om iets te kopen, zo voelde het althans. Beide ‘gidsen’ hadden een plastic tas in hun handen waar we dingen in konden doen die we misschien wilden kopen, onze eigen ‘maybebag’. Nou vergeet dat misschien. Ik had wat dingen in m’n maybebag gedaan gewoon om die mensen tevreden te stellen en heel misschien wilde ik wel wat kopen. Toen we de hele markt gehad hadden gingen we naar het ‘kantoor’ (marktkraampje) van onze gids om daar te onderhandelen over de prijzen. Mijn gids maakte een totaalprijs voor me en vervolgens moest ik zeggen wat ik daarvan vond. Zijn eerste totaalprijs was 14.000 shillings, dat is ongeveer 140 euro. Nou ik keek ‘m aan alsof ‘ie niet goed geworden was, maar hij keek heel serieus. Ik had meer gedacht aan 20 euro maximaal. Uiteindelijk hebben we daar een half uur gezeten en heb ik 4 kaarten en een sleutelhanger gekocht en er 6 euro voor betaald. Nog steeds teveel voor mijn gevoel maar lager kon ik het niet krijgen. De dingen die ik in mijn maybebag had zitten en toch niet wilde kopen heb ik snel aan de kant gelegd waardoor de prijs omlaag ging. Maar telkens begon ‘ie er weer over en wilde hij een speciale prijs voor me maken. Na een half uur onderhandelen kon ik eindelijk weglopen en no way dat ik daar ooit nog terug ga komen! Ik koop m’n souvenirs wel ergens anders.
Nadat we erachter waren gekomen dat Subway dicht was vanwege een tekort aan water besefte ik weer hoe afhankelijk ze hier zijn van het weer. Normaal gesproken regent het hier in november en december maar in 2016 was dat dus niet gebeurd, vandaar dat enorme tekort. Overal rijden vrachtwagens met grote watertanks en er lopen heel veel mensen op straat met karren met water. Afgelopen dinsdag begon het ’s avonds ineens keihard te regenen. Het ging ontzettend tekeer, daar is de regen in Nederland niks bij! Raphael kwam helemaal doorweekt binnen en ik heb nog nooit iemand zo gelukkig zien zijn met regen. Alle Kenianen waren zo opgelucht en blij, bizar eigenlijk, dat zou je bij ons nooit zien. Iedereen klaagt altijd over de regen maar hier hebben ze het echt hard nodig. Over water gesproken, donderdag liep het water ineens langs de muur naar beneden. Er was een of ander probleem met de watertank die op de zolder staat en het droop naar beneden. Juan, Emma en ik waren alleen thuis en we hebben gelijk Raphael gebeld omdat we geen idee hadden wat we moesten doen, het regende niet eens! Raphael heeft, toen hij thuiskwam, de watertank afgesloten maar toen dat gebeurd was was de woonkamer inmiddels al in een soort zwembad veranderd. Met dweil en blik (in plaats van stoffer en blik) hebben we geprobeerd al het water weg te scheppen maar er leek geen einde aan te komen. Uiteindelijk hebben we de ramen maar wagenwijd opengezet in de hoop dat alles snel op zou drogen. Maar ook dat heeft wel even geduurd, helaas. Achja, weer een ervaring rijker laten we maar zeggen.

Doordat het hier zo warm is en niet zo vaak regent (behalve tijdens het regenseizoen dan) leeft alles en iedereen hier grotendeels op straat. Het is me opgevallen dat je hier echt alles op straat kan kopen. Van kippen tot doodskisten, van wasmiddel tot bananen, van kippen tot autowielen (ja wielen, niet alleen de banden), van popcornmachines tot fietsen, van kleren tot plukken haar, werkelijk alles. Die plukken haar zijn ook nog wel interessant. Bijna alle vrouwen hier hebben nep haar met de meest ingewikkelde vlechten en versiersels. Het is heel leuk om naar alle verschillende kapsels te kijken als je over straat loopt of in de matatu zit, echte kunstwerken zijn het allemaal. Zelfs de baby’s krijgen grote plukken nep haar opgeplakt, heel raar om een baby van een paar maanden oud met een enorme bos haar te zien.
Ook heb ik m’n eerste huwelijksaanzoek binnen. Ik zat in de auto en een matatu chauffeur schreeuwden uit het raam: ‘Hey Mzungu, you’re beautiful do you want to marry me?’ Ik blij dat de auto daarna gelijk weer doorreed haha! De matatu jongens en bestuurders zijn altijd zo. Er is al zo’n 25 keer om m’n nummer gevraagd in de tijd dat ik hier ben en daarvan werkten er zo’n 20 in een matatu. Heel apart volk maar wel ontzettend gezellig en ze bedoelen het allemaal goed, hoewel ik hier toch de blanke met geld blijf. Ik ben nog vaker om geld gevraagd dan naar m’n telefoonnummer denk ik. Maar dat moet ik gewoon accepteren, dat is nou eenmaal zo. En hoe vervelend of ongemakkelijk het soms ook is, ik kan er niks aan doen.
Ondanks dat ik hier nu een maand ben, blijft het wennen. De mensen, de gewoontes, de cultuur, de manier waarop hier met elkaar omgegaan wordt, de matatu’s, de wegen, de toiletten, het weer, alles is anders dan thuis en dat is soms best wel lastig maar vooral heel erg leuk en leerzaam. Ik heb een geweldige eerste maand gehad en weet zeker dat de komende 2 maanden alleen nog maar beter kunnen worden!