Als ik heel eerlijk ben begin ik al dat geroep en gestaar wel een beetje zat te worden (nu al...). In het begin kon ik er nog wel om lachen en reageerde ik nog wel op de vraag 'How are you?' Inmiddels negeer ik alles en iedereen die m'n aandacht probeert te trekken als ik over straat loop omdat ik gewoon geen zin meer heb in overal op reageren. Ik krijg ook overal de vraag of ik geld heb en of ik iets wil doneren voor wat dan ook. Ik weet niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan. In de ogen van de Kenianen ben ik niet meer dan blank en blank staat hier zo ongeveer gelijk aan rijk. En tuurlijk, in vergelijking met veel mensen hier ben ik ook rijk, maar ik ben nou ook weer niet zo rijk dat ik voor iedereen een huis kan bouwen of maanden huur kan betalen. Pamela (de mama van het weeshuis) heeft me ook gevraagd of ik wil bijdragen in de kosten. Ze begon een hele lijst op te noemen van dingen die ze dagelijks, wekelijks en maandelijks moet betalen en hoe duur alles is. Ze zei er ook bij hoeveel Theresa (een Duitse vrijwilliger die ook bij Hope for Children werkt) al betaalt had en wat Theresa allemaal voor het weeshuis gedaan heeft. Ik wil ook heel graag helpen maar ik denk dat ik al best wel veel bijdraag door daar elke week 5 dagen vrijwillig heen te gaan om te helpen in het huishouden en met de kinderen te spelen. Ik wist niet zo goed hoe ik op al haar vragen moest reageren, ik werd er een beetje ongemakkelijk van eerlijk gezegd. Maar buiten dat is het project echt geweldig! 's Ochtends om 9 uur ben ik daar om te wassen, schoonmaken en de vaat te doen. Althans, dat is de bedoeling. Vandaag ging het allemaal niet zoals ik had gehoopt. Ik moest voor het eerst helemaal alleen met de matatu naar het project en ik dacht dat ik het systeem hier inmiddels een beetje doorhad. Niet dus. Ik ben in de verkeerde matatu gestapt en kwam daar pas zo'n drie kwartier later achter. Een vriendelijke meneer heeft me toen geprobeerd te helpen en me met een andere matatu gebracht naar de plek waarvan ik dacht dat het de goeie was. Niet dus... Ik had gisteren aan Eugene gevraagd waar ik moest uitstappen maar hij heeft me de verkeerde naam gegeven dus toen ik uitstapte had ik geen flauw idee waar ik was. En toen begon ik eigenlijk wel een beetje in paniek te raken. Ik stond alleen in een vreemde stad zonder enig idee waar ik heen moest. Gelukkig had ik m'n telefoon bij en kan ik hier gewoon overal internetten met m'n Keniaanse simkaart dus ik heb Frank geappt en die kon me uitleggen waar ik heen moest. 3 matatu's en 2 uur later kwam ik eindelijk aan op het project! Op dit soort momenten vraag ik me echt heel erg af hoe ik ook alweer op het belachelijke idee ben gekomen om als 18-jarig meisje alleen voor 3 maanden naar Kenia te gaan. Dit zijn de lastige momenten (waar ik ook heel veel van leer) waarop ik het liefst zo snel mogelijk op het vliegtuig stap terug naar Nederland. Maar eenmaal in het project was ik al snel weer tot rust gekomen. Ik heb het ontzettend naar m'n zin in het weeshuis. Samen met Theresa en Marlene (de oudste dochter die meehelpt in het weeshuis) kan ik heel erg lachen en ook als er nog geen kinderen zijn (tot 1 uur zitten ze allemaal op school) is het heel gezellig. Rond half 1 beginnen we met het koken van de lunch, die altijd bestaat uit kool en ugali. En even voor degene die nog nooit in Kenia zijn geweest: Ugali is een soort maismeel wat wordt gekookt met water waardoor het een super dikke, compacte substantie wordt. Het is heel raar de eerste paar keer en ik vond het ook niet lekker toen ik het voor het eerst at. Ik dwing mezelf elke dag om een klein beetje te eten en ik begin eraan gewend te raken denk ik. Rond kwart over 1 komen de eerste kinderen uit school, dat zijn er 11, de rest zit tot een uur of 4 á 5 op school. Na de lunch moeten we afwassen en daarna kunnen we met de kinderen spelen en gewoon gezellig doen met z'n allen. Als cadeautje had ik Jenga en bellenblaas meegenomen. De bellenblaas is inmiddels al op (ik had niet anders verwacht) maar Jenga doet het nog steeds erg goed. De doos is pas op de 2e dag gesneuveld maar alle blokjes zijn er nog!

Om 5 uur is onze dag op het weeshuis afgelopen en gaan we naar huis. De afgelopen 2 dagen ben ik thuis gelijk begonnen met het wassen van al m'n kleren want alles zat onder het zand na Kisumu. Wassen hier is ook een hele uitdaging. Ik heb het hier nog makkelijk aangezien ze hier nog wel een soort van wasmachine hebben, ik hoef dus niet alles met de hand te doen. Maar deze wasmachine heeft wel een behoorlijke handleiding. Het enige wat 'ie doet is alle kleren door elkaar schudden. Water moet je zelf toevoegen en ook weer weg laten lopen, en achteraf moet je je kleren zelf uitwringen. Omdat het geen geweldige machine is, moet je 3 keer schoon water in de machine doen en het vieze water weg laten lopen. Het kost allemaal behoorlijk wat tijd maar ik mag niet klagen want een wasmachine is een luxe hier!
Vandaag ben ik met Emily en Raphael (mijn 'Keniaanse ouders') boodschappen wezen doen en toen vroeg Raphael of ik thuis al miste. Nou moet ik heel eerlijk zeggen dat ik niet zoveel tijd heb om thuis te missen maar toen 'ie het vroeg miste ik alles wel ineens heel erg. Ik mis vooral m'n eigen bed, een normale douche, 's avonds thuiskomen in m'n eigen echte huis bij m'n 'Nederlandse ouders' en de Nederlandse cultuur. Dat laatste is misschien een beetje raar maar de manier waarop ze hier dingen doen is gewoon heel anders dan in Nederland. Voor hier is het natuurlijk normaal maar ik vind het allemaal maar een beetje raar en vooral ingewikkeld (vooral het matatusysteem). Het is allemaal geweldig hier en ik leer ontzettend veel maar heel stiekem kijk ik ook wel uit naar het moment dat ik weer in het vliegtuig zit op weg naar Nederland. Niet dat ik eerder weg zou willen hoor, zeker niet, maar 3 maanden is wel echt genoeg. Morgen ben ik alweer 3 weken weg, het gaat ontzettend snel allemaal maar ik geniet van (bijna) elk moment!