Aapjes, foto's en Skype

Weer 2 weken voorbij gevlogen, wat gaat het snel! (Ja, ik blijf het zeggen.) En weer heb ik ontzettend veel gedaan in zo'n korte tijd. 2 weken geleden ben ik op donderdag naar een Keniaanse dokter geweest, weer een nieuwe ervaring. Ik had ontzettend last van m'n rug en Raphael zei dat het slim was om even langs de dokter te gaan. Hij kent de dokter goed want ze gaan daar altijd heen met de kids van Good Samaritan en ook met de vrijwilligers als die iets hebben. Dus ik ben met Raphael naar de dokter geweest. Eerst werden we in een kamertje gezet waar we moesten wachten tot de dokter kwam, ontzettend klein en totaal geen privacy. Je kon alles horen wat er buiten gebeurde en andersom dus ook, maar ja zo doen ze die dingen hier, dat is normaal. Ik heb aan de dokter uitgelegd waar ik last van had en toen heb ik een massage gekregen en pijnstillers, na een paar dagen was de rugpijn zo goed als verdwenen, wonderdokter. Nu heb ik nog af en toe last van m'n rug maar dat had ik thuis ook al, niks aan de hand! Vorige week zaterdag ben ik met Hannah naar City Park geweest in Westlands. Het is een heel groot park waar je kan relaxen en (de reden waarvoor we gekomen waren) er lopen aapjes rond! We hadden van te voren wat pinda's gekocht die we aan ze konden geven en ze kwamen echt heel dichtbij (af en toe iets te dichtbij). Toen we onze pinda's tevoorschijn haalden waren we binnen 10 seconden omringt door zo'n 15 aapjes, heel schattig!

Na zo'n 10 minuten waren de pinda's op en hebben we nog een beetje rondgelopen in het park (wat best wel heel groot bleek te zijn). Er vielen ons 2 dingen heel erg op: 1. We waren de enige blanken in het park. Wat hier in Kenia niet zo gek is, maar aangezien dit park op veel toeristische sites wordt aangeraden vonden we het wel vreemd (en ook vanwege de aapjes natuurlijk!). 2. Overal in het park lag afval. Westlands is een veel schonere en nettere buurt dan de rest van Nairobi dus het was heel opvallend dat er juist in een park (die vaak mooi worden schoon gehouden) zoveel afval lag. Typisch: als er vuilnisbakken stonden lag al het afval ernaast...

Buiten al het afval was het een heel mooi park! Veel groen, wat beekjes (die zijn hier ook zeldzaam) en bloemen,
Zondag nam BIF (Brothers In Faith, 5 jongens van Good Samaritan) een video op rondom Good Samaritan. We hebben de halve dag buiten gestaan met alle kids en gedanst en gelachen. Ik zit niet in de videoclip (he wat jammer nou) maar alle kids wel en ze vonden het geweldig. Het was heel leuk om te zien hoe enthousiast ze allemaal waren! BIF heeft al eerder videoclips opgenomen en een daarvan was met Majic Mike, een zanger uit Kenia. Hij kwam die zondag ook langs en alle kids waren zo blij om 'm te zien. Hij stelde zich aan mij voor als Mike en ik had geen flauw idee wie het was maar het was geweldig dat 'ie er was. Het was een hele leuke dag!

Die avond was BIF bij ons thuis en hebben we met z'n allen chapati gegeten. Ik zat met m'n laptop op schoot toen ze kwamen en dat moesten ze allemaal natuurlijk even zien. Ik heb de hele avond filmpjes gekeken en naar muziek geluisterd met 3 van de jongens terwijl de andere 2 Netflix aan het kijken waren op m'n telefoon. Een hele gezellige afsluiting van de dag.
Vorige week maandag ben ik een dagje naar de Good Samaritan school geweest. Die gaat van babyclass (daar beginnen ze als ze 3 jaar zijn) tot class 6. De basisschool gaat tot class 8 maar ze hebben nog niet genoeg geld voor de laatste 2 groepen. Ik werd achterin een lokaal gezet en heb de hele dag een beetje meegekeken en huiswerk nagekeken. Klinkt ontzettend saai maar dat was het zeker niet! Veel van de kids uit de klas kende ik van Good Samaritan (er gaan ook wat kinderen uit de buurt naar de school, die kende ik dus nog niet) en ze vonden het geweldig dat ik er was. De hele dag werd ik Teacher Roos genoemd, toch een beetje apart :P De docent van de klas waar ik zat (class 1 en class 2) vroeg of ik ze wat wilde vertellen over hygiëne, eeeh geen idee wat ik ze daarover kan vertellen eigenlijk, dat heb ik de docent ook verteld maar ze wilde heel graag dat ik ze wat zou vertellen. En toen ging de bel, saved by the bell, letterlijk!

Ik heb inmiddels al zo'n 100 bewerkte en 200 normale foto's van de kids, allemaal gemaakt in 1 week :P Heel leuk om al die foto's terug te kijken!!
Vrijdag is chapati dag op de school maar aangezien de oudere kids die naar de middelbare school gaan vakantie hadden voor een week hebben we chapati gemaakt in Good Samaritan. Het was heel gezellig om met z'n allen te doen. Ik merk dat ik nu pas echt close begin te worden met de oudere kids, normaal zie ik die niet zoveel omdat ze vaak laat thuis komen maar nu hun korte vakantie weer voorbij is probeer ik ook 's avonds zo lang mogelijk te blijven zodat ik ze toch even zie en met ze kan praten. M'n dagen bij Good Samaritan zijn er heel lang door geworden maar ik vind het super gezellig! Vaak ga ik rond 9 of 10 uur daarheen en ben ik ook weer rond 9 of 10 uur thuis, het is het meer dan waard!
Afgelopen zondag heb ik weer geskypet met thuis, oma was er deze keer ook bij! Hier waren Paul en Charity op bezoek (twee 4-jarige kids van Good Samaritan) en die hebben ook enthousiast met iedereen thuis gepraat. Ze vonden het prachtig, Charity blijft maar vragen wanneer ze weer met papa mag praten. Heel leuk! :) Ook de boys van BIF waren hier en hebben even hoi gezegd, het gesprek duurde anderhalf uur haha!
Maandagmiddag ben ik naar Hannah d'r project geweest. Ze was donderdag bij Good Samaritan wezen kijken en had gezegd dat het allemaal zo schoon en mooi was dus ik was wel benieuwd naar haar project. En inderdaad, Good Samaritan ziet er heel goed uit vergeleken met dat weeshuis. Het is een weeshuis met een school ernaast en alles is heel klein en vies. Het viel me op dat de slaapkamers van de kids superklein zijn maar dat ze een hele grote woonkamer hebben met een grote tv, de indeling is een beetje apart. Het was wel heel leuk om is een ander weeshuis te zien. De directeur van de school vond het al helemaal geweldig dat ik er was en heeft hele verhalen lopen ophangen (waarvan ik de helft alweer vergeten ben). Rond 3 uur zijn we weggegaan om pizza te halen, de laatste keer pizza met Hannah want haar moeder komt deze week en ik denk niet dat ik d'r dan nog ga zien. Gelukkig komt papa over 2 weken al, 2 weken de enige mzungu overleef ik wel!
Vandaag over 4 weken zit ik nu op Istanbul te wachten op m'n vlucht naar Amsterdam, een heel gek idee vind ik het maar ook wel heel fijn. Ik mis thuis, maar ik ga het hier ook ontzettend missen. Ik wil heel graag volgend jaar terugkomen, kijken of dat mogelijk is...
Het beloofd een hele mooie laatste maand te worden! :)

P.S. Voor degene die benieuwd zijn naar de muziek van BIF, de nieuwste video is nog niet uit maar dit is alvast de oude (met Majic Mike):
https://www.youtube.com/watch?v=Ygt-W69EffA

Time flies when you're having fun

En toen was ik alweer over de helft, jeetje wat gaat het toch snel! Over 4 weken komt papa en over 6 weken zit ik weer in het vliegtuig naar huis (als alles goed gaat op Istanbul althans :P). 3 maanden lijkt veel (is het ook wel), maar ze gaan ook zo voorbij! Zeker als je zoveel doet en (bijna) alleen maar leuke dingen meemaakt.
Afgelopen woensdag is Juan naar Mombasa vertrokken (en deze keer komt 'ie niet meer terug) en ik ben dus weer de enige Mzungu in huis. Maar nu vind ik het eigenlijk wel lekker. Als ik thuiskom is er niemand en heb ik gewoon heerlijk de tijd voor mezelf om even bij te komen van de drukke dag, want ja het zijn allemaal drukke dagen. De kids zijn geweldig maar ook heel vermoeiend haha!
Vorige week was m'n eerste echte week bij Good Samaritan. Ik was er natuurlijk al een paar keer geweest, maar nog niet als 'echte' vrijwilliger en dat ben ik nu dus wel. Ik heb het hier ontzettend naar m'n zin. Overdag ben ik vooral met de baby's bezig, dat zijn er 6, waarvan de jongste 7 maanden is en de oudste 1,5 schat ik. Het zijn allemaal schatjes en het is ontzettend leuk om met ze te spelen en ze eten te geven, maar ze kunnen ook wel lastig zijn. Ze huilen veel en (dat is het lastige aan baby's) ze kunnen je nog niet vertellen waarom ze huilen en wat je eraan kunt doen. Maar buiten dat zijn het schatjes!
Woensdag ben ik erachter gekomen dat ze een gitaar hadden bij Good Samaritan en die moest ik natuurlijk even uitproberen! Het enige liedje wat ik kan spelen en die de kids kennen is The Lion Sleeps Tonight en ze vinden het geweldig! Ik moet het elke dag minstens 5 keer spelen en dan zingen ze allemaal heel enthousiast mee, super leuk om te doen en zien. Maar zelf spelen is voor natuurlijk nog veel leuker voor de kids. Ze kunnen er helemaal niks van maar dat maakt niet uit. Ze spelen maar wat en zingen er allemaal liedjes bij die ik niet ken maar het is heerlijk om naar te kijken.

Iets wat ze ook heel leuk vinden om mee te spelen is m'n haar. Alle Kenianen hebben of hun haar in miljoenen vlechten, of het is super lang en stijl maar hartstikke nep. Er is in elk geval niemand hier met haar zoals ik heb en dus MOETEN alle kids het minstens een keer per dag even aanraken, vlechten of er gigantische knopen in leggen. Soms heb ik gewoon 4 kinderen om me heen zitten die met m'n haar bezig zijn. Nou dat ziet er dus zo uit:

Het is een ramp om al die vlechten en knopen er aan het eind van de dag weer uit te halen maar de kids hebben lol en daar gaat het om. En stiekem vind ik het ook allemaal wel grappig wat ze doen.
Dit weekend ben ik weer met Hannah op stap geweest. Zaterdag zijn we naar Westlands gegaan om The Village Market te bezoeken. Een winkelcentrum in het 'Europese' deel van Nairobi. En echt als je daar rondloopt is het net alsof je weer terug bent in Europa. Overal witte mensen, de omgeving is ontzettend groen, de huizen zijn gigantisch en er zijn winkels die je in Europa ook overal tegenkomt zoals Mac en Yves Rocher. We hebben er heerlijk geluncht en achteraf heerlijk ijs gegeten, dat heb ik ook gemist zeg, echt goed ijs. Hier op straat verkopen ze overal ijs maar het ziet er zo raar uit dat ik het nog niet heb aangedurfd om het ook echt te kopen. Het ijs uit de supermarkt is wel te doen maar kan je niet lang bewaren want na 1 nachtje in de vriezer is het een soort pudding geworden. Heel apart... Maar goed, The Village Market. Alles daar is echt belachelijk duur. De lunch was nog wel te betalen, maar ook die was veel duurder dan alle andere lunches die we tot dan gegeten hadden. Souvenirs kopen zat er dan ook niet in, 10 euro voor een koelkastmagneet ja daaggh die haal ik wel goedkoper ergens anders. Het meest geweldige aan The Village Market was het feit dat je er Gouda kaas kon kopen. Dat heb ik dan ook gedaan. Bijna 5 euro betaald voor 100 gram kaas maar het was het zeker waard! De kaas die ze hier in de supermarkt verkopen ziet er nogal chemisch uit en kaas is toch echt iets wat ik mis uit Nederland. Zondagochtend heb ik thuis een heerlijke sandwich met kaas en tomaat gegeten. En ook Raphael was blij dat ik de kaas had meegenomen, hij praat zowat nergens anders meer over sinds ik hier ben :P
Zaterdagavond ben ik met Emily en Raphael mee geweest naar het verjaardagsfeestje van een neefje van Emily. Ook weer een hele ervaring kan ik je zeggen! Voordat we naar binnen gingen moesten we onze schoenen uittrekken en buiten naast de deur zetten (blijkbaar is dat een ding hier). We kwamen binnen in een kleine woonkamer waar zo'n 15 mensen zich op de bank hadden gepropt, na iedereen een hand gegeven te hebben liepen we door naar de slaapkamer waar 10 kinderen op een stapelbed zaten en overal op de grond popcorn lag. De kinderen vonden het geweldig dat ik er was, ze wilden me allemaal een handje geven en vervolgens bleven ze maar naar me staren. Nou ben ik dat gelukkig inmiddels wel gewend maar het voelt nog steeds een beetje ongemakkelijk om midden in een kamer te staan en door 10 kids te worden aangestaard. Eén vrouw wilde samen met haar baby en mij op de foto, dat was de eerste keer dat iemand met me op de foto wilde die ik niet kende. Nou helemaal prima, als jij gelukkig wordt van een foto met mij, kom maar hoor, no problemo. Vervolgens heb ik de hele avond (van half 9 tot half 1) op een stoel in de woonkamer gezeten. Ik kreeg daar te eten (om kwart voor 9 al, zo vroeg heb ik hier nog niet gegeten :P) en verder lieten ze me daar gewoon zitten. Emily en Raphael waren ergens anders heengegaan omdat die nog iets moesten regelen in de buurt en ik had eerlijk gezegd geen flauw idee waar ze mee bezig waren en wanneer ze terug zouden komen. Dus ik zat daar maar alleen eigenlijk een beetje te wachten tot ze terug zouden komen. Er werd nauwelijks tegen me gepraat en ik zat daar maar een beetje. Pas na een uur of 2 begonnen ze een beetje tegen me te praten. Alsof ze toen pas door kregen dat ik daar was en geen Swahili spreek. We begonnen met een voorstelrondje (ook dat is blijkbaar een ding hier) en ik moest beginnen. Toen ik begon te praten begonnen ze eerst allemaal keihard te lachen en ik had geen flauw idee wat er aan de hand was dus ik praatte gewoon door. Blijkbaar heb ik dus een grappig accent, dat had ik nog niet eerder gehoord maar ze vonden het allemaal hilarisch daar. Nadat ik me had voorgesteld gingen we de rest van de kring rond. Het was meer een soort bidden dan voorstellen want ze begonnen allemaal een heel verhaal over hoe dankbaar ze waren dat we zo bij elkaar mochten zijn en dat God het allemaal zo gewild heeft en dat we God moeten bedanken en hem trouw moeten zijn enzovoort enzovoort enzovoort. Dat ben ik dus totaal niet gewend. Als wij een verjaardag vieren kletsen we gezellig met elkaar en eten we taart en drinken we koffie, hier is een verjaardag vieren blijkbaar een heel bijzonder iets en een hele happening waar mensen God dankbaar voor moeten zijn. Tsja, cultuurverschillen he. Om half 1 gingen we dan eindelijk naar huis, ik was doodmoe!
Zondag ben ik weer naar Good Samaritan geweest. Eerst 's ochtends anderhalf uur geskypt met thuis (wat is het toch heerlijk die moderne technologie!). Kim was ook in Good Samaritan. Kim is in 2014 een jaar vrijwilliger geweest in Good Samaritan, is hier in Kenia verliefd geworden en nu woont ze hier, ze komt ook uit Nederland. Het is heel raar om weer Nederlands te spreken met iemand die recht voor je staat, we begonnen telkens weer in het Engels omdat we dat nu zo gewend zijn dat het normaal is geworden. Omdat Kim altijd zei dat ze niet in Kenia zou blijven en hier nu toch woont verwachten de kids hetzelfde van mij. Ik zeg ook dat ik hier niet blijf wonen maar ze hebben nog steeds hoop dat dat wel gaat gebeuren (don't worry ik zou hier nooit kunnen wonen, 3 maanden is lang zat!). Vrijdag tot en met maandag hadden de kids van Good Samaritan een soort mini vakantie en waren ze dus allemaal thuis. Super leuk om met ze te spelen maar het is ook ontzettend druk en vermoeiend de hele dag rondrennen en kinderen die aan je armen en benen hangen. Gisteren waren ze gelukkig allemaal weer naar school en was ik weer de hele dag alleen met de baby's bezig, wat een verschil met maandag!
Als ik terugloop naar huis vanaf Good Samaritan koop ik elke dag 2 mango's bij dezelfde dame. Ook gisteren weer en gisteren gaf ze er me één cadeau omdat ik elke dag mango's bij d'r kom kopen. Ontzettend lief!! Zulke mensen hebben we meer nodig in de wereld (mensen die gratis mango's weggeven ja).
Het is echt bizar hoe snel de tijd gaat, ik weet nog heel goed hoe ik op Schiphol afscheid stond te nemen en nu ben ik alweer over de helft. Hoewel, Schiphol lijkt aan de andere kant toch ook alweer heel lang geleden. Gek eigenlijk, hoe snel de tijd kan gaan. Ik heb heel veel zin in m'n laatste 6 weken hier maar ik kijk er ook heel erg naar uit om weer naar huis te gaan hoor! There's no place like home! :)

A hard week with a happy end

Een zware week, dat was het zeker ja. Het begon zondagmiddag, toen m’n fototoestel er ineens mee ophield zonder reden. “Maar dan koop je toch gewoon een nieuwe?” Ja tuurlijk! Dat heb ik ook gedaan hoor, maar op dat moment kon ik het er even niet bij hebben. Maandag kwam het punt waarop alle kleine dingen me even teveel werden en ik eigenlijk gewoon heel graag naar huis wilde (voor eventjes dan). Emma is maandagochtend vertrokken naar Colombia en Juan is dinsdag vertrokken naar de Masai dus ik was afgelopen week de enige blanke in m’n gastgezin (Juan is trouwens vrijdagochtend weer thuisgekomen!). Dat was wel even anders ineens. M’n hostouders zijn elke avond pas laat thuis en ik ben meestal rond half 6 al thuis dus ik heb veel alleen thuis gezeten. Normaal vind ik dat heerlijk maar deze week even niet. Lang leve Netflix zeggen we dan, dan is er tenminste iets te doen als ik 3 uur lang alleen zit. Totdat de stroom uitvalt en ook Netflix geen oplossing meer is. Wat doe je dan? In bed gaan liggen met muziek op totdat de stroom het weer doet. Gelukkig duren die powercuts nooit heel lang hier. Ik begin er eigenlijk al aan gewend te raken en vaak zijn ze wel gezellig. Als het gebeurt wanneer het donker is buiten komen de kaarsen tevoorschijn en alle smartphones en laptops worden aan de kant gelegd. Op die momenten hebben we de leukste gesprekken bedenk ik me nu.
Naast al die kleine dingen heb ik deze week ook besloten dat ik niet meer bij Hope for Children wil werken maar bij Good Samaritan, waar Emily en Raphael ook werken. Mama zei dinsdagavond tegen me dat het leek alsof ik het bij Good Samaritan meer naar m’n zin had dan bij Hope for Children en ja dat is ook eigenlijk wel zo. Ik ben erover na gaan denken en heb ook gekeken naar Theresa. Het is echt te zien hoe gelukkig Theresa is bij Hope for Children en ze is daar helemaal thuis, dat was bij mij heel anders. Ik merkte dat ik elke dag echt zat te wachten tot het 5 uur was en ik naar huis mocht, wat natuurlijk niet echt een goed teken is. De kinderen bij Hope for Children zijn ontzettend leuk en het is niet zo dat ik echt een kut tijd gehad heb daar maar ik heb het gewoon veel meer naar m’n zin bij Good Samaritan en dat is een plek waar ik me echt thuis voel. En aangezien ik hier nog 2 maanden ben is het wel belangrijk dat ik me thuis kan voelen hier. Vrijdag heb ik m’n laatste dag gehad bij Hope for Children en stiekem ben ik wel een beetje opgelucht dat ik deze beslissing gemaakt heb.
Donderdag ben ik samen met Raphael naar het centrum geweest om een nieuw fototoestel te kopen. Het was echt een soort vader-dochter dagje maar dan met m’n Keniaanse papa. Het was heel gezellig met Raphael en we hebben een goed fototoestel kunnen vinden, dus ik kan weer volop veel te veel foto’s overal van gaan maken :)
Vandaag ben ik met Hannah naar het Giraffe Center geweest. Superleuk!! Je kan vanaf een soort plateau de giraffes eten geven, knuffelen en er bestaat ook zoiets als The Giraffe Kiss. Dan stop je een snoepje tussen je lippen en pakt de giraffe het van je af met z’n tong. Het eten geven en de knuffel waren prima maar de kus ging ons allebei toch een beetje te ver. Er waren trouwens nog best veel mensen die het wel deden, dat verbaasde me een beetje eigenlijk.

We hebben geluncht bij Subway. Wat was dat lekker en wat hebben we daar lang naar uitgekeken zeg! Het was heerlijk om weer een normaal broodje te kunnen eten met kaas en sla en komkommer. Heerlijk!! En bij Subway horen natuurlijk ook de bekende Subway koekjes, we hebben heerlijk geluncht! Een hele lekkere afsluiting van deze week.

One month ago...

Het is alweer een maand geleden dat ik op Schiphol stond, klaar om te vertrekken, op naar mijn grote avontuur. En jeetje wat is er in een maand tijd veel gebeurd! Ik heb ontzettend veel gezien, gedaan en vooral heel veel geleerd. Kenia is een geweldig land! Alles was (en is nog steeds) heel erg wennen maar wat heb ik een mooie eerste maand gehad zeg! Naast het weeshuis waar ik elke dag werk heb ik nog veel meer dingen gezien en gedaan. Ik ga in de weekenden nu vaak naar het weeshuis waar Emily en Raphael werken, Good Samaritan. Dit weeshuis staat middenin een grote sloppenwijk, dat was wel even heftig om te zien de eerste keer dat ik daar kwam (en nog steeds trouwens). Ik was wel eerder langs sloppenwijken gereden met de bus of auto maar stiekem hoopte ik dan altijd nog dat er geen mensen woonden maar het gewoon een grote markt of zoiets was. Tuurlijk weet ik dat er mensen wonen, maar er was altijd nog dat beetje hoop dat sloppenwijken geschiedenis waren. Maar dat zijn het niet, dat heb ik nu ook met eigen ogen kunnen zien. Ondanks dat Good Samaritan in een sloppenwijk staat is het toch nog best een ‘rijk’ weeshuis, zeker als ik het vergelijk met Hope for Children, het weeshuis waar ik werk. Er zijn zo’n 75 kinderen in Good Samaritan en ze wonen in een groot gebouw dat bestaat uit 3 verdiepingen en een grote speelplaats op het dak. Het weeshuis is opgericht door de moeder van Emily in 2002, toen waren er nog maar 2 kinderen waar voor gezorgd moest worden. Ook in dit weeshuis is het geweldig om te zien hoe gelukkig die kinderen zijn. Toen ik er voor het eerst kwam begon er een groepje jongens te zingen en te dansen en wauw het plezier spatte er echt vanaf. Prachtig! Zelfs alle kleine kinderen die net konden staan stonden enthousiast mee te dansen, heel mooi om te zien! Gisteren hebben Juan en Emma een feest georganiseerd voor alle kinderen daar. Ze hadden allemaal eten en drinken gekocht, en speelgoed en we hebben heel veel spelletjes gespeeld waarmee de kinderen speelgoed konden winnen. Emma had een pinata gemaakt omdat ze daar nog nooit van gehoord hadden en ook dat was een groot succes! Ze vonden het allemaal geweldig en ook wij hebben een hele leuke dag gehad daardoor!

Door de weeks werk ik 5 dagen in het weeshuis Hope for Children, ook hier heb ik het ontzettend naar m’n zin. Af en toe neem ik door de weeks een dag vrij om op pad te gaan met andere vrijwilligers. Ik ben vorige week dinsdag met Emma en Juan naar The Elephant Orphanage geweest. Hier worden baby olifantjes die verlaten of ziek zijn opgevangen, verzorgd en uiteindelijk weer vrij gelaten. Elke dag van 11 tot 12 worden de olifantjes gevoerd en is het ‘bezoekuur’. We konden heel dichtbij komen en mochten de beestjes ook even aaien, dat was een heel gek gevoel.

Vorig weekend ben ik samen met Hannah naar het centrum van Nairobi geweest. Het plan was om de Masai markt te bezoeken en naar Subway te gaan omdat we heel erg zin hadden in een normale sandwich. Helaas was de Subway dicht vanwege een tekort aan water… Dat schijnt nogal veel te gebeuren hier. Gelukkig was de pizza tent wel open en we hebben heerlijk pizza gegeten! De Masai markt was ook weer één grote belevenis. We hadden bedacht dat we gewoon even op ons gemakje rond zouden kijken en dan een andere keer terug zouden komen om echt dingen te kopen. Nou dat rustig rondkijken zat er niet in. Toen we aankwamen kregen we allebei gelijk een soort persoonlijke gids die overal met ons meeliep en precies aanwees waar we allemaal wel en niet heen moesten lopen. Bij elk kraampje waar we ook maar een seconde stil bleven staan vroegen ze gelijk aan ons wat we leuk vonden en wat we wilden kopen. Alsof we verplicht waren om iets te kopen, zo voelde het althans. Beide ‘gidsen’ hadden een plastic tas in hun handen waar we dingen in konden doen die we misschien wilden kopen, onze eigen ‘maybebag’. Nou vergeet dat misschien. Ik had wat dingen in m’n maybebag gedaan gewoon om die mensen tevreden te stellen en heel misschien wilde ik wel wat kopen. Toen we de hele markt gehad hadden gingen we naar het ‘kantoor’ (marktkraampje) van onze gids om daar te onderhandelen over de prijzen. Mijn gids maakte een totaalprijs voor me en vervolgens moest ik zeggen wat ik daarvan vond. Zijn eerste totaalprijs was 14.000 shillings, dat is ongeveer 140 euro. Nou ik keek ‘m aan alsof ‘ie niet goed geworden was, maar hij keek heel serieus. Ik had meer gedacht aan 20 euro maximaal. Uiteindelijk hebben we daar een half uur gezeten en heb ik 4 kaarten en een sleutelhanger gekocht en er 6 euro voor betaald. Nog steeds teveel voor mijn gevoel maar lager kon ik het niet krijgen. De dingen die ik in mijn maybebag had zitten en toch niet wilde kopen heb ik snel aan de kant gelegd waardoor de prijs omlaag ging. Maar telkens begon ‘ie er weer over en wilde hij een speciale prijs voor me maken. Na een half uur onderhandelen kon ik eindelijk weglopen en no way dat ik daar ooit nog terug ga komen! Ik koop m’n souvenirs wel ergens anders.
Nadat we erachter waren gekomen dat Subway dicht was vanwege een tekort aan water besefte ik weer hoe afhankelijk ze hier zijn van het weer. Normaal gesproken regent het hier in november en december maar in 2016 was dat dus niet gebeurd, vandaar dat enorme tekort. Overal rijden vrachtwagens met grote watertanks en er lopen heel veel mensen op straat met karren met water. Afgelopen dinsdag begon het ’s avonds ineens keihard te regenen. Het ging ontzettend tekeer, daar is de regen in Nederland niks bij! Raphael kwam helemaal doorweekt binnen en ik heb nog nooit iemand zo gelukkig zien zijn met regen. Alle Kenianen waren zo opgelucht en blij, bizar eigenlijk, dat zou je bij ons nooit zien. Iedereen klaagt altijd over de regen maar hier hebben ze het echt hard nodig. Over water gesproken, donderdag liep het water ineens langs de muur naar beneden. Er was een of ander probleem met de watertank die op de zolder staat en het droop naar beneden. Juan, Emma en ik waren alleen thuis en we hebben gelijk Raphael gebeld omdat we geen idee hadden wat we moesten doen, het regende niet eens! Raphael heeft, toen hij thuiskwam, de watertank afgesloten maar toen dat gebeurd was was de woonkamer inmiddels al in een soort zwembad veranderd. Met dweil en blik (in plaats van stoffer en blik) hebben we geprobeerd al het water weg te scheppen maar er leek geen einde aan te komen. Uiteindelijk hebben we de ramen maar wagenwijd opengezet in de hoop dat alles snel op zou drogen. Maar ook dat heeft wel even geduurd, helaas. Achja, weer een ervaring rijker laten we maar zeggen.

Doordat het hier zo warm is en niet zo vaak regent (behalve tijdens het regenseizoen dan) leeft alles en iedereen hier grotendeels op straat. Het is me opgevallen dat je hier echt alles op straat kan kopen. Van kippen tot doodskisten, van wasmiddel tot bananen, van kippen tot autowielen (ja wielen, niet alleen de banden), van popcornmachines tot fietsen, van kleren tot plukken haar, werkelijk alles. Die plukken haar zijn ook nog wel interessant. Bijna alle vrouwen hier hebben nep haar met de meest ingewikkelde vlechten en versiersels. Het is heel leuk om naar alle verschillende kapsels te kijken als je over straat loopt of in de matatu zit, echte kunstwerken zijn het allemaal. Zelfs de baby’s krijgen grote plukken nep haar opgeplakt, heel raar om een baby van een paar maanden oud met een enorme bos haar te zien.
Ook heb ik m’n eerste huwelijksaanzoek binnen. Ik zat in de auto en een matatu chauffeur schreeuwden uit het raam: ‘Hey Mzungu, you’re beautiful do you want to marry me?’ Ik blij dat de auto daarna gelijk weer doorreed haha! De matatu jongens en bestuurders zijn altijd zo. Er is al zo’n 25 keer om m’n nummer gevraagd in de tijd dat ik hier ben en daarvan werkten er zo’n 20 in een matatu. Heel apart volk maar wel ontzettend gezellig en ze bedoelen het allemaal goed, hoewel ik hier toch de blanke met geld blijf. Ik ben nog vaker om geld gevraagd dan naar m’n telefoonnummer denk ik. Maar dat moet ik gewoon accepteren, dat is nou eenmaal zo. En hoe vervelend of ongemakkelijk het soms ook is, ik kan er niks aan doen.
Ondanks dat ik hier nu een maand ben, blijft het wennen. De mensen, de gewoontes, de cultuur, de manier waarop hier met elkaar omgegaan wordt, de matatu’s, de wegen, de toiletten, het weer, alles is anders dan thuis en dat is soms best wel lastig maar vooral heel erg leuk en leerzaam. Ik heb een geweldige eerste maand gehad en weet zeker dat de komende 2 maanden alleen nog maar beter kunnen worden!

Hey, psssst, Mzungu!

Als ik heel eerlijk ben begin ik al dat geroep en gestaar wel een beetje zat te worden (nu al...). In het begin kon ik er nog wel om lachen en reageerde ik nog wel op de vraag 'How are you?' Inmiddels negeer ik alles en iedereen die m'n aandacht probeert te trekken als ik over straat loop omdat ik gewoon geen zin meer heb in overal op reageren. Ik krijg ook overal de vraag of ik geld heb en of ik iets wil doneren voor wat dan ook. Ik weet niet zo goed hoe ik daarmee om moet gaan. In de ogen van de Kenianen ben ik niet meer dan blank en blank staat hier zo ongeveer gelijk aan rijk. En tuurlijk, in vergelijking met veel mensen hier ben ik ook rijk, maar ik ben nou ook weer niet zo rijk dat ik voor iedereen een huis kan bouwen of maanden huur kan betalen. Pamela (de mama van het weeshuis) heeft me ook gevraagd of ik wil bijdragen in de kosten. Ze begon een hele lijst op te noemen van dingen die ze dagelijks, wekelijks en maandelijks moet betalen en hoe duur alles is. Ze zei er ook bij hoeveel Theresa (een Duitse vrijwilliger die ook bij Hope for Children werkt) al betaalt had en wat Theresa allemaal voor het weeshuis gedaan heeft. Ik wil ook heel graag helpen maar ik denk dat ik al best wel veel bijdraag door daar elke week 5 dagen vrijwillig heen te gaan om te helpen in het huishouden en met de kinderen te spelen. Ik wist niet zo goed hoe ik op al haar vragen moest reageren, ik werd er een beetje ongemakkelijk van eerlijk gezegd. Maar buiten dat is het project echt geweldig! 's Ochtends om 9 uur ben ik daar om te wassen, schoonmaken en de vaat te doen. Althans, dat is de bedoeling. Vandaag ging het allemaal niet zoals ik had gehoopt. Ik moest voor het eerst helemaal alleen met de matatu naar het project en ik dacht dat ik het systeem hier inmiddels een beetje doorhad. Niet dus. Ik ben in de verkeerde matatu gestapt en kwam daar pas zo'n drie kwartier later achter. Een vriendelijke meneer heeft me toen geprobeerd te helpen en me met een andere matatu gebracht naar de plek waarvan ik dacht dat het de goeie was. Niet dus... Ik had gisteren aan Eugene gevraagd waar ik moest uitstappen maar hij heeft me de verkeerde naam gegeven dus toen ik uitstapte had ik geen flauw idee waar ik was. En toen begon ik eigenlijk wel een beetje in paniek te raken. Ik stond alleen in een vreemde stad zonder enig idee waar ik heen moest. Gelukkig had ik m'n telefoon bij en kan ik hier gewoon overal internetten met m'n Keniaanse simkaart dus ik heb Frank geappt en die kon me uitleggen waar ik heen moest. 3 matatu's en 2 uur later kwam ik eindelijk aan op het project! Op dit soort momenten vraag ik me echt heel erg af hoe ik ook alweer op het belachelijke idee ben gekomen om als 18-jarig meisje alleen voor 3 maanden naar Kenia te gaan. Dit zijn de lastige momenten (waar ik ook heel veel van leer) waarop ik het liefst zo snel mogelijk op het vliegtuig stap terug naar Nederland. Maar eenmaal in het project was ik al snel weer tot rust gekomen. Ik heb het ontzettend naar m'n zin in het weeshuis. Samen met Theresa en Marlene (de oudste dochter die meehelpt in het weeshuis) kan ik heel erg lachen en ook als er nog geen kinderen zijn (tot 1 uur zitten ze allemaal op school) is het heel gezellig. Rond half 1 beginnen we met het koken van de lunch, die altijd bestaat uit kool en ugali. En even voor degene die nog nooit in Kenia zijn geweest: Ugali is een soort maismeel wat wordt gekookt met water waardoor het een super dikke, compacte substantie wordt. Het is heel raar de eerste paar keer en ik vond het ook niet lekker toen ik het voor het eerst at. Ik dwing mezelf elke dag om een klein beetje te eten en ik begin eraan gewend te raken denk ik. Rond kwart over 1 komen de eerste kinderen uit school, dat zijn er 11, de rest zit tot een uur of 4 á 5 op school. Na de lunch moeten we afwassen en daarna kunnen we met de kinderen spelen en gewoon gezellig doen met z'n allen. Als cadeautje had ik Jenga en bellenblaas meegenomen. De bellenblaas is inmiddels al op (ik had niet anders verwacht) maar Jenga doet het nog steeds erg goed. De doos is pas op de 2e dag gesneuveld maar alle blokjes zijn er nog!

Om 5 uur is onze dag op het weeshuis afgelopen en gaan we naar huis. De afgelopen 2 dagen ben ik thuis gelijk begonnen met het wassen van al m'n kleren want alles zat onder het zand na Kisumu. Wassen hier is ook een hele uitdaging. Ik heb het hier nog makkelijk aangezien ze hier nog wel een soort van wasmachine hebben, ik hoef dus niet alles met de hand te doen. Maar deze wasmachine heeft wel een behoorlijke handleiding. Het enige wat 'ie doet is alle kleren door elkaar schudden. Water moet je zelf toevoegen en ook weer weg laten lopen, en achteraf moet je je kleren zelf uitwringen. Omdat het geen geweldige machine is, moet je 3 keer schoon water in de machine doen en het vieze water weg laten lopen. Het kost allemaal behoorlijk wat tijd maar ik mag niet klagen want een wasmachine is een luxe hier!
Vandaag ben ik met Emily en Raphael (mijn 'Keniaanse ouders') boodschappen wezen doen en toen vroeg Raphael of ik thuis al miste. Nou moet ik heel eerlijk zeggen dat ik niet zoveel tijd heb om thuis te missen maar toen 'ie het vroeg miste ik alles wel ineens heel erg. Ik mis vooral m'n eigen bed, een normale douche, 's avonds thuiskomen in m'n eigen echte huis bij m'n 'Nederlandse ouders' en de Nederlandse cultuur. Dat laatste is misschien een beetje raar maar de manier waarop ze hier dingen doen is gewoon heel anders dan in Nederland. Voor hier is het natuurlijk normaal maar ik vind het allemaal maar een beetje raar en vooral ingewikkeld (vooral het matatusysteem). Het is allemaal geweldig hier en ik leer ontzettend veel maar heel stiekem kijk ik ook wel uit naar het moment dat ik weer in het vliegtuig zit op weg naar Nederland. Niet dat ik eerder weg zou willen hoor, zeker niet, maar 3 maanden is wel echt genoeg. Morgen ben ik alweer 3 weken weg, het gaat ontzettend snel allemaal maar ik geniet van (bijna) elk moment!

Workcamp in Kisumu

Nou daar ben ik weer hoor! Ik dacht dat ik pas de 27^e weer terug zou gaan naar Nairobi maar dat werd toch de 22^e. Ik ben in totaal 10 dagen op het kamp in Kisumu geweest en ik heb in die tijd heel veel gezien en gedaan! Ik heb ondertussen alles wel opgeschreven en het is een gigantisch lang verhaal geworden dus neem even de tijd ;) Vrijdag de 13^e heb ik zo’n beetje de hele dag in een bus doorgebracht. Ik had de wekker gezet op 6 uur omdat ik om 7 uur zou worden opgehaald, die wekker heb ik dus gemist en om 10 voor 7 schrok ik wakker, lekker bezig Roos. Gelukkig was Eugene ook te laat en had ik nog genoeg tijd om me klaar te maken. Om 9 uur zat ik in de bus van Nairobi naar Kisumu. Het was een lange, vermoeiende en vooral warme busreis. De bus schommelde echt alle kanten op, doodeng af en toe. In Kisumu werd ik van de bus gehaald door Dominic en Martin, ook 2 lokale vrijwilligers van CIVS. Ze kwamen precies op tijd want er was net een of andere rare Keniaan naast me komen zitten die heel graag m’n nummer wilde hebben. Ik werd gelukkig gered door Dominic en Martin. Samen met hen en 3 vrijwilligers uit Hong Kong ben ik naar het project gelopen. Het was daar wel even anders dan in Nairobi. Het terrein bestond uit 5 hutjes van klei en een soort mini hutje wat een WC moest voorstellen (lees: een gat in de grond). Stromend water was er niet en dat betekende douchen met koud water dat je telkens over jezelf heen moest gooien vanuit een emmer, lekker wakker worden zo. En het belangrijkste: er was geen wifi. Dat had ik van te voren al zien aankomen maar het was toch enigszins een teleurstelling toen ik die bevestiging eenmaal kreeg.

Ondanks alles wende ik al snel aan de hele toestand. Er liepen daar zo’n 15 kinderen rond uit het hele dorp die het geweldig vonden om naar ons te kijken en met ons te spelen. Ik was daar net een leeuw in de dierentuin. Als ik de deur opendeed stonden er minstens 3 kinderen naar me te staren. Ook dat was even wennen, maar ik kon er wel om lachen. De eerste nacht was wel even zwaar. Ik sliep op de grond op een soort matje die superplat was en verder had ik alleen m’n slaapzak en m’n kussen. ’s Ochtends begon er om 6 uur al een haan te kraaien en die hield niet meer op. Dat gebeurde iedere dag helaas… Die zaterdag zijn we met de groep naar het centrum van Kisumu gegaan. We hebben daar een boottocht gedaan op Lake Victoria en nijlpaarden kunnen zien. Er was niet zo heel veel te zien want ze waren voornamelijk onder water maar toch was het heel leuk om de dieren een keer van dichtbij te kunnen bekijken.

Verder hebben we die dag vooral gewoon rondgelopen en ook in Kisumu was ik net een beroemdheid. Ik weet nu hoe Justin Bieber zich moet voelen als ‘ie een dag gewoon door de stad wil lopen. Het enige wat miste waren de gillende tienermeisjes en de bodyguards, maar verder was het zeker vergelijkbaar. Die zondag was vooral bedoeld als uitrustdag. We zijn even naar het dorpje dichtbij gelopen om wat te halen in de supermarkt daar maar verder was het gewoon een dag op het kamp. Maandag zouden we modder op het huis van de overbuurvrouw aanbrengen om het te verstevigen voor het regenseizoen, maar aangezien er een probleem was met het water moesten we eerst voor water zorgen. ’s Ochtends zijn we naar de rivier gelopen met allemaal lege flessen en een lege kar om water te halen. De terugweg was een hele uitdaging. De wegen zijn ontzettend slecht daar en de kar was heel erg zwaar door al het water. Er werd ons verteld dat we maar gewoon vooruit moesten lopen omdat we toch niet echt konden helpen, wat waar was maar toch voelde het een beetje raar. Iedereen was keihard aan het werk en wij liepen gewoon een beetje in de zon. Om 12 uur waren we klaar met al het water maar omdat het hier van 12 tot ongeveer 4 uur onmogelijk is om buiten te werken omdat het veel te warm is, hebben we de rest van de dag ook niet zoveel gedaan. Ik ben samen met Hannah (een vrijwilliger uit Engeland), Dennis en Moses (twee lokale vrijwilligers van CIVS) naar een soort kroeg geweest in de buurt om even wat koels te drinken en de tijd te doden. Je zou denken dat de mensen in Kisumu inmiddels wel gewend waren aan het idee dat er witte mensen rondliepen, maar nee hoor. We werden nog steeds overal aangestaard en nageroepen, dat blijft raar. Toen we op de markt waren begon er zelfs een random vrouw foto’s van ons te maken (met flits, betrapt!). Hannah en ik hebben bedacht dat we hier geld voor zouden moeten vragen, het zou een gouden business worden. 100 shilling per foto, het geld zou binnen stromen. Over geld gesproken, hier denkt iedereen dat alle witte mensen super rijk zijn en iedereen wil geld hebben. Op het kamp zelf werd er een paar keer aan ons gevraagd of we voor de studie van een kind wilden betalen of dat we wilden bijdragen aan een of ander wetenschappelijk onderzoek voor de universiteit. Maandag kwam er een man in pak het terrein oplopen die zomaar onze kamer inliep en ons tandpasta probeerde te verkopen. We komen echt de raarste dingen tegen hier. Omdat we maandag water hadden gehaald konden we dinsdag beginnen met het verstevigen van het huis. Weer een hele ervaring kan ik je vertellen! Als eerste werd het water bij het zand gegooid waardoor het modder werd en vervolgens moesten we er doorheen gaan lopen om het te mengen. Net zoals ze doen bij wijn maken maar dan met modder. Volgens mij zijn m’n voeten nog nooit zo vies geweest en ik had het idee dat ik ze ook nooit meer schoon zou krijgen. Niet met de douche die we daar hadden in elk geval.

Toen de modder goed gemengd was moesten we alles gewoon tegen de muren aangooien, alles bleef plakken. Dat was eigenlijk best nog wel leuk om te doen, maar ook heel vermoeiend. Zeker omdat ik dit soort werkzaamheden totaal niet gewend ben en het toch wat meer armspieren vereist dan die van mij. ’s Middags ben ik weer met Hannah, Moses en Dennis naar de bar geweest waar we maandag ook geweest waren. Het was een stuk rustiger en we hebben een paar potjes pool kunnen spelen. Overal komen we rare mensen tegen, ook weer in de bar. Een vrouw was ontzettend dronken en bleef maar naast ons zitten en naar ons staren. Ze wilde de hele tijd aan Hannah d’r haar zitten en zat de hele tijd heel creepy te lachen. Het was in elk geval geen enge man die met ons wilde dansen zoals we zaterdagavond hadden, dus dat was een hele verbetering. ’s Avonds hebben we met z’n allen rond het kampvuur gezeten en ik ben weer vroeg naar bed gegaan. Woensdag hebben we best wel veel gedaan in vergelijking met de andere dagen. ’s Ochtends zijn we naar een oude vrouw in het dorp gelopen die last had van een soort insecten die in d’r voeten zaten. Het idee was dat de vrijwilligers haar voeten zouden behandelen maar we lieten het toch liever over aan de mensen hier. Jeetje wat zag dat er smerig uit zeg! Ben ik blij dat ik naar een weeshuis ga en niet naar een of ander medisch project. Op de terugweg liepen we langs het schoolplein van een basisschool en letterlijk alle kinderen op het plein kwamen schreeuwend en lachen op ons afrennen. Het was dat er een hek om het plein heen stond, anders hadden we allemaal minstens 10 gillende kinderen om ons heen gehad. ’s Middags hebben we ook echt een basisschool bezocht.Het is zo mooi om te zien hoe welkom we overal zijn. Overal worden we thuis uitgenodigd en welkom geheten en er wordt altijd gevraagd of we alsjeblieft nog een keer terug willen komen. Ook op de school die we bezocht hebben. We kregen een korte rondleiding van de directrice en in elk klaslokaal werden we heel enthousiast begroet door alle kinderen. We waren rond half 4 op school en dat was ook de tijd dat de kinderen klaar waren dus we konden samen met de kinderen naar buiten om spelletjes te doen. Op een gegeven moment zat ik samen met Kathy en Yan (twee vrijwilligers uit Hong Kong) midden in een grote kring met allemaal Keniaanse kinderen. Om de beurt vertelden ze verhalen over tijgers, zebra’s en leeuwen. Ik kon het niet allemaal volgen met het was wel superleuk dat ze dat voor ons wilden doen.

Het is echt bizar om te zien hoe blij de kinderen worden van ons. Hoewel dat heel leuk is, voelt het toch ook een beetje raar. Ze willen zo graag dat we met ze spelen en praten en naar hun huis komen, terwijl wij ook gewoon maar mensen zijn maar dan met een ander kleurtje geboren in een ander land. Vooral hier in Kisumu zijn er gigantische verschillen tussen hoe wij leven en hoe zij leven. Maar het mooiste vind ik dat ik hier nooit iemand hoor klagen over hoe slecht de verbinding is of over het gat in de grond wat een toilet moet voorstellen. Ze zijn hier allemaal zo dankbaar voor alles en dat merk je in alles. De kinderen weten van de grootste rotzooi een geweldig spel te maken waar ze dagen mee bezig kunnen zijn. Prachtig! Donderdag zijn we de hele ochtend bezig geweest met het versjouwen van grote bomen om een nieuw huis te kunnen bouwen voor een alleenstaande vader van 3 kinderen. Yan heeft het helemaal gefinancierd samen met wat vrienden uit Hong Kong. De vader was zo blij, zo mooi om te zien! Het was wel echt een verschrikkelijke rotklus. Samen met Hannah heb ik telkens één boom gedragen op onze schouders. M’n schouders hebben heel erg geleden donderdag en ik heb er nog wel een tijdje last van gehad, maar: het was voor een goed doel! Je kon echt zien hoe dankbaar de vader van de kinderen was dat we hem zo hielpen en een heel nieuw huis (lees: hutje van klei met een golfplaten dak) voor hem wilden bouwen. De rest van het project hebben we helaas niet kunnen helpen omdat we zondag alweer weg gingen. Donderdagmiddag hebben we vooral spelletjes gedaan met de kinderen op het kamp en lekker uitgerust, er was niet echt een planning wat ook wel lekker was. ’s Avonds hebben we weer met z’n allen rond het kampvuur gezeten en heb ik wat dropjes uitgedeeld die ik had meegenomen. Uit ervaring weet ik dat buitenlanders geen dropfans zijn en daar had ik ze al voor gewaarschuwd. Uiteindelijk vonden alleen Winnie (een Keniaanse vrijwilliger) en Zadock (onze host in Kisumu) de dropjes lekker, wat me nog verbaasde om eerlijk te zijn. Voor mij kwam het wel goed uit dat het bij de rest niet zo in de smaak viel want zo was er meer over om zelf op te eten. Vrijdag ben ik met Dominic, Kathy en Yan naar Kakamega Rainforest gereisd met de matatu. Vanaf de hoofdweg zijn we achterop een motor naar ons verblijfhuis gereden. Als je er over nadenkt is het levensgevaarlijk om met zo’n snelheid over een zandweggetje te rijden waar allemaal mensen op lopen en die vol zit met gaten en hobbels. Maar als je die gedachte wegliet was het echt geweldig! We gingen echt heel hard wat supergaaf was. Het nadeel was wel dat de wegen van zand waren en er dus allemaal stof opwaaide en echt overal terecht kwam. In ons verblijfhuis aangekomen moesten we nog wachten op onze gids, van wie het huis was, die ons de volgende morgen mee zou nemen naar het regenwoud om de zonsopgang te bekijken. Dominic ging boodschappen doen en toen bleven Kathy, Yan en ik achter met de ouders van onze gids. Ze waren ongeveer 85 jaar oud, spraken geen woord Engels en zaten ons alleen maar vanaf de andere kant van de kamer creepy aan te staren. Dat was nogal ongemakkelijk, maar we waren inmiddels wel wat gewend. Het huis waar we sliepen had een normale douche, heerlijk! Er was helaas geen warm water, maar een normale douchekop was al een hele verbetering ten opzichte van de emmer water op het kamp in Kisumu. We hebben vrijdagnacht daar geslapen en zaterdagochtend om kwart over 4 zijn Kathy, Yan en ik samen met onze gids Raphael naar het regenwoud gelopen. Wauw! Toen we buiten kwamen was de lucht super helder dus we konden ontzettend veel sterren zien, dat was al echt geweldig. De tocht naar de berg in het regenwoud duurde 2 uur… Het laatste deel was ontzettend stijl omhoog en we kwamen helemaal buiten adem boven. Daar hadden we van te voren niet op gerekend maar toen we boven kwamen was het het zeker waard. We hebben de zonsopgang perfect kunnen zien en het was echt prachtig!

We hadden een super uitzicht over het hele regenwoud en konden echt alle kanten op kilometers ver kijken. Supermooi! Op de terugweg hebben we nog aapjes gezien en om 9 uur waren we terug in het huis voor ontbijt. Na nog een keer gedoucht te hebben zijn we om 10 uur weer terug gegaan naar het kamp. Eerst met de motor weer naar de hoofdweg. Zelfs als je op een motor door Kenia rijdt word je als blanke nog overal nageroepen. Een tip voor degenen die het idee hebben dat ze te weinig aandacht krijgen: ga is een maandje alleen naar Afrika toe. Zoveel aandacht als je dan krijgt ga je je leven lang niet meer krijgen. Na de motor rit zijn we met de matatu terug naar het kamp gereden. Ook weer een hele ervaring. De matatu was geschikt voor 15 personen maar het is ons op een of andere magische wijze gelukt om er 22 mensen in te proppen. Dat was niet echt prettig maar ja, wat doe je eraan? Toen we weer op het kamp waren zijn we alvast een beetje begonnen met opruimen en schoonmaken, hoewel schoonmaken niet veel zin had daar want binnen 2 seconden zat alles toch weer onder het zand. ’s Avonds kwam de man voor wie we het huis gingen bouwen langs om ons nogmaals te bedanken. Het was zo ontzettend lief wat hij allemaal tegen ons zei! Het is zo mooi om te zien dat je met zo’n klein beetje geld en hulp zoveel voor iemand kan betekenen. Er is zo weinig voor nodig om iemands leven te veranderen, dat toont dit maar weer aan. Geweldig! De laatste avond zijn we vooral op tijd naar bed gegaan, de wekker stond weer op 6 uur dus om half 11 lagen we in bed. Vanochtend om half 8 kwam onze privé matatu ons ophalen, die hadden we bij een bedrijf gehuurd zodat we niet met een publieke bus hoefde te reizen wat niet handig zou zijn met alle bagage. Het was heel raar en ook jammer om weg te gaan en alle mensen daar ‘achter te laten’. Maar dat zal ik nog wel vaak mee gaan maken de komende 2,5 maand. Na zo’n 8 uur in de matatu te hebben gezeten kwamen we eindelijk in Nairobi aan en nu ben ik dus bij m’n gastgezin. Het zijn hele leuke, aardige mensen en ze hosten hier allemaal internationale gasten die op reis zijn. Ik deel de kamer met een meisje uit Colombia die hier nog 3 weken zal zijn, en in de andere kamer zitten nog een jongen uit Colombia en een jongen uit Engeland, ik weet niet precies hoelang die hier nog zullen blijven. De hostouders zijn al meerdere keren in Nederland geweest en waren vooral heel erg blij met de stroopwafels die ik voor ze had meegenomen. Ze kwamen gelijk met een boek aanzetten met allemaal foto's van Nederland die ze van hun Nederlandse vrienden hadden gekregen en begonnen random Nederlandse woorden te roepen die ze hadden geleerd. Het is allemaal even wennen maar ik weet zeker dat het snel goed zal komen. Morgen ga ik met Hannah, Kathy, Yan en Dominic naar het centrum van Nairobi omdat het de laatste dag is van Kathy en Yan. Zij vliegen morgenavond weer terug naar Hong Kong dus we gaan nog even afscheid nemen. Dinsdag zal ik dan eindelijk echt aan het werk gaan op m’n project!

Offline in Kisumu

Ik ben vandaag in Kisumu aangekomen. Maar aangezien ik hier 2 weken in een hutje van klei ga leven en hier geen wifi heb, zullen jullie een tijdje niets van mij horen.

Don't worry, hakuna matata! Ik ben niet dood, alleen even tijdelijk offline. Tot over 2 weken!

First week

Er is al bijna een week voorbij, dat gaat toch best wel snel. Jammer genoeg heb ik van die week 4 dagen in vliegtuigen en op vliegvelden doorgebracht maar dat zullen we maar snel vergeten. Gisteren ben ik met Frank naar het centrum van Nairobi geweest. Hij wilde me de stad laten zien en me een beetje laten wennen aan hoe het er in Nairobi aan toe gaat. Dat is wel even anders dan in Nederland. We zijn heen en terug gegaan met de bus, matatu's heten die hier. Er staan en rijden overal heel veel van die bussen en het eromheen is het een grote chaos. Er staan een aantal mensen buiten te schreeuwen en te doen om je in hun matatu te krijgen. Hij vertrekt ook pas als 'ie helemaal vol zit, dus als je ergens echt op tijd moet zijn is dit niet het meest handige vervoermiddel. Ook op de weg is het een en al drukte, wat ben ik blij dat ik niet hier m'n rijbewijs hoef te halen zeg! In het centrum van Nairobi kan je heel goed het verschil zien tussen het 'rijke' en het 'arme' deel van de stad. In het 'arme' deel (waar ik ook zit) is het veel drukker en chaotischer dan in het 'rijke' deel. Frank heeft me meegenomen naar een soort uitkijktoren vanaf waar je de hele stad kon zien en ook dan zie je heel goed het verschil. Het was trouwens heel gaaf om vanaf die toren over de hele stad te kunnen kijken. Frank heeft me vanalles verteld over wat waar zat en ook dat was heel leuk!

Nairobi is een hele levendige en chaotische stad maar wel heel erg leuk om te zien. Echt overal word ik aangesproken en nageroepen, nog steeds is dat gek maar ik zal er aan moeten wennen.
Vandaag heb ik alvast een kijkje genomen bij het project waar ik 2,5 maand ga werken (wat dus blijkbaar wel een echt weeshuis is). In het weeshuis wonen 43 kinderen die allemaal zijn opgevoed door één 'mama'. Het is geweldig om te zien hoeveel lol en plezier die kinderen kunnen hebben met bijna niets. Ze kunnen uren bezig zijn met een spelletje waarbij ze alleen 3 flessendoppen gebruiken. Prachtig! De mama was ontzettend blij dat ik er was en heeft wel 100 keer welcome en thank you gezegd. Ik voelde me er gelijk al helemaal thuis en kan niet wachten om daar over 2 weken aan de slag te gaan.

;)t is de mama met het jongste kindje van het weeshuis. Israël is 3 jaar oud en bij mama terecht gekomen toen hij 1 dag was. Er werd mij verteld dat hij gedumpt was als baby van 1 dag en toen door een hond is gevonden die hem mee heeft genomen naar zijn baasjes. Vanuit daar is Israël naar de politie gebracht en uiteindelijk in het weeshuis terecht gekomen. Het is echt een superlief jochie maar ook heel ondeugend! Mama was zo enthousiast voor de foto dat ze begon te zwaaien, vandaar dat 'ie wat bewogen is ;)

Deze kinderen wilden ook allemaal even op de foto!

Om 3 uur ben ik met Eugene (ook een lokale vrijwilliger voor CIVS) en Frank mijn bagage op wezen halen. Het heeft even geduurd maar eindelijk kan het echte avontuur beginnen. Morgenochtend vertrek ik met de bus naar Kisumu om daar 2 weken op een boerderij te werken samen met andere vrijwilligers. Het is een soort introductiekamp. Daarna ga ik naar m'n gastgezin in Nairobi en ga ik werken in het weeshuis. Ik heb er zin in!