Paradise Lost

Gisteren zijn we met de kids van Good Samaritan een dagje naar Paradise Lost geweest, een groot park met speeltuin, watervallen, grotten, een groot meer en heel veel ruimte om te rennen en te spelen. We hadden de kinderen een aantal weken geleden al verteld dat we een verassing voor ze hadden maar wat we gingen doen hebben we pas zondagavond verteld. En wauw wat hebben we een toffe dag gehad! Ik wou dat jullie er allemaal bij hadden kunnen zijn want er is geen manier om uit te leggen hoe erg ik die kids heb zien genieten van alles.
We zijn gisteren om 6 uur opgestaan zodat we op tijd naar Good Samaritan konden om alles voor te bereiden. Broodjes smeren, eieren koken, alles in de auto laden. De matatu’s zouden om 10 uur komen, Keniaanse tijd… Uiteindelijk waren ze er om half 12, voor niks zo vroeg opgestaan haha.
Emily had 2 matatu’s met muziek geregeld. Wat een feest! De kinderen waren al super enthousiast over alleen de matatu’s. Ze hebben gedanst, gesprongen en gezongen op de heen- en terugweg. Heerlijk om te zien.
Eenmaal aangekomen werden de voetballen gelijk uit de tas gehaald. De helft rende naar de speeltuin terwijl de andere helft achter de bal aan begon te rennen. Het was een heel mooi beeld, al die blije kinderen. We hebben de hele dag gevoetbald, geschommeld, gerend, geklommen in bomen, door de modder gelopen, in bootjes gevaren en vooral heel veel plezier gehad. Voor de lunch hadden we broodjes met nutella (weer is wat anders dan de boter die ze altijd op brood krijgen), voor iedereen een worstje van de bbq (die konden we daar huren), een gekookt ei, een pakje sap en nog een stukje vlees van de bbq. Voor later op de middag hadden we nog cake met frisdrank en een lolly. Ze vonden het heerlijk. Vooral het vlees, aangezien dat duur is, is dat iets wat ze nauwelijks eten.
Bij het park was ook een waterval met grotten waar je doorheen kon klimmen. Dat hebben we geprobeerd… Ik ben naar binnen gegaan met 10 schreeuwende en gillende kinderen omdat het zo donker was, ondanks m’n zaklamp, en we zijn gillend weer naar buiten gekomen. Na een paar meter lag er heel veel water op de grond dus konden we niet meer verder, he wat jammer nou ;) We hebben ontzettend gelachen met z’n allen.
Rond 7 uur werden we weer door de matatu’s opgehaald, en ook de terugweg was weer een feestje. De kids hebben genoten, en wij ook! Toen we weer bij Good Samaritan zag de vloer er zo uit door alle modder onder onze schoenen. Oeps...

Van het geld dat we overhadden hebben we vandaag nog chapati met kip en rijst gekookt, ook een succes! De rest geven we aan de school, daar kunnen ze het ook goed gebruiken!

Een hele geslaagde dag. Dankjewel allemaal! Asante sana!

Safari!

En toen was het alweer de 16e, over 10 dagen zitten we weer gewoon thuis. Het gaat snel ineens! We hebben ontzettend veel leuke dingen gezien en gedaan sinds m'n vorige bericht. Te beginnen met vorige week zondag, wat een ervaring.
We waren met z'n 3en naar Good Samaritan gegaan maar Denise was al eerder naar huis gegaan omdat ze zich niet zo lekker voelde. Bram en ik hadden bedacht dat we rond 4 uur naar huis zouden gaan zodat we spullen konden pakken voor de safari. Dat is niet helemaal gelukt... Om half 4 kwamen er mensen van een of andere kerk van hier uit de buurt op bezoek. Ze hadden gekookt voor de kinderen en ze hadden tassen vol kleding mee. Super lief! Maar vanaf het moment dat ze Bram en mij zagen waren we een toeristische attractie, we moesten met iedereen op de foto en ze wilden allemaal met ons praten. Prima, maar wel een beetje ongemakkelijk. Een aantal van hun wilden onze Facebook en telefoonnummers hebben, dat doen we dus nooit meer. Ze houden niet op met berichtjes sturen en het gaat helemaal nergens over. Ze willen voor altijd beste vrienden blijven, juist... Buiten dat was het een super leuke middag. Alle kids kregen rijst met kip (kip is echt een feestmaal voor ze) en limonade en wat hebben ze genoten. Prachtig om te zien. Na het eten begon er een vrouw van de kerk te roepen in het Swahili en alle kids moesten er ontzettend om lachen. Het was een soort kerkdienst maar dan in Good Samaritan, wauw. Ze hebben 2 uur lang gezongen en gedanst en af en toe gebeden. (Mocht je het leuk vinden hier een filmpje van te zien, stuur even een appje, ik krijg het filmpje hier niet geplaatst...) Af en toe kwam het woord Mzungu voorbij en dan gingen alle ogen naar ons en begonnen ze weer heel hard te lachen. Eh, tsja, gewoon mee lachen dan maar. Het duurde wat lang maar we hebben een super leuke middag gehad. Uiteindelijk konden we om 6 uur naar huis lopen, iets later dan gepland maar het was het helemaal waard.
Maandagochtend zijn we om half 6 opgestaan omdat we om 8 uur in het centrum moesten zijn voor onze safari. Wauw! We hebben echt een prachtige reis gehad. We begonnen met 3 dagen Masai Mara waar we heel veel dieren gezien hebben. Cheeta's, nijlpaarden, olifanten, giraffen, zebra's, gazelles, aapjes, leeuwen, struisvogels en heel veel gekke soorten vogels. En van bijna allemaal hebben we ook de baby's gezien. Vet lief!

We zaten in de auto met Denise, 2 meiden uit Israël waarvan er 1 in Kenia was opgegroeid en 2 meiden uit Kenia. En het was ontzettend gezellig, ook al was het was krap. We hebben het heel leuk gehad, vooral met Denise en de meiden uit Israël. 's Avonds na het eten hebben we nog heel lang spelletjes gedaan en gewoon gekletst over van alles. We zijn maandagavond, de hele dinsdag en woensdagochtend het safaripark in geweest en woensdagmiddag hebben we afscheid genomen van ons groepje. Bram en ik waren de enige die nog verder gingen, de rest ging allemaal terug naar Nairobi. Maar omdat we toen nog maar met z'n 2en waren kwamen Jamie en Jasmine, 2 19-jarige meiden uit Engeland, bij ons in de auto. Het klikte gelijk. Ze vertelden dat zij tijdens hun safari in Masai Mara bij 6 Slovenen in de auto hadden gezeten die geen woord tegen hun gezegd hadden en alleen maar Sloveens hadden gesproken. Ze waren daarom heel blij dat wij wel met ze wilden praten. Ook met hun was het weer heel gezellig. We zijn na het eten naar de bar in het hotel (de 3e en 4e nacht sliepen we in hotels) gegaan en hebben ook daar weer spelletjes gedaan. Donderdagochtend zijn we naar Lake Nakuru gereden. Nakuru is een dorpje en Lake Nakuru is een groot meer wat ernaast ligt met een national park eromheen. We sliepen in een hotel in Nakuru zelf dus het was maar 10 minuutjes rijden naar het park. Lake Nakuru staat bekend om de neushoorns en flamingo's. En die hebben we gezien! De neushoorns helaas van een hele grote afstand maar we hebben ze zeker wel gezien, met baby's weer! We zijn met de auto een rondje om het meer gereden en halverwege mochten we er even uit om foto's te maken en de benen te strekken. Wat was het mooi weer! Evans, onze gids, vertelde dat het meer blijft groeien omdat het water niet wegloopt. Daar was nog een uitleg voor maar daar snapte ik helemaal niks van. Het meer is in de loop van de jaren 7 keer zo groot geworden als het was in het begin, bizar!

Dit zijn Jamie (links) en Jasmine (rechts). Ze wonen in Bristol en we hebben gelijk maar afgesproken dat wij een keer bij hun op bezoek komen en andersom. We hebben in de auto hele gesprekken gehad over muziek, studie, werk, kleding, van alles. Echt heel leuk! Helaas gingen zij donderdagmiddag weer ergens anders heen terwijl Bram en ik doorgingen naar Naivasha, waar ons 2e hotel was. Vrijdag zijn we naar Hell's Gate gegaan, weer een ander national park. Omdat er in Hell's Gate geen leeuwen, luipaarden of cheeta's zitten kregen we de keuze of we wilden wandelen, fietsen of met de auto. Wij als echte Hollanders zijn natuurlijk gaan fietsen. En wauw wat was het mooi daar! De natuur is prachtig en het is zo tof om tussen de zebra's en gazelles door te fietsen. Echt heel leuk! Het enige nadeel was dat er 4 belgen zich bij onze groep hadden aangesloten. Wat een ramp. Het waren 4 meiden van onze leeftijd die alles vies en eng vonden. Ook zij hebben gefietst maar dat ging allemaal niet zo soepel.
Na een uur fietsen zijn we gestopt bij een kloof van zo'n 20 meter diep, daar zijn we naar beneden geklommen en vervolgens moesten we door de kloof heen lopen. Het was hilarisch. We moesten onder takken door, over stenen heen, door smalle stukjes lopen, over glibberige stukken grond en de belgen vonden het vet moeilijk terwijl Bram en ik er makkelijk doorheen gingen. We hebben ontzettend gelachen!
Aan het eind van de kloof zijn we weer omhoog geklommen en zijn we via de normale weg boven weer naar de fietsen terug gelopen. Dat ging een stuk sneller. Maar hierna moesten we nog een uur terug fietsen. Bram en ik vonden het heerlijk en we fietsten met z'n 2en voorop, tot we op een gegeven moment achterom keken en zowel de Belgen als onze gids verdwenen waren. Oeps... Na 10 minuten stil gestaan te hebben zagen we ze in de verte tevoorschijn komen, lopend... Daar gingen we dus echt niet op wachten. Gelukkig schreeuwden ze (door het hele park heen) dat we verder mochten fietsen. En toen fietsten we met z'n 2en door Hell's Gate tussen de prachtige natuur en alle dieren daar. Echt fantastisch. Ik kan het iedereen aanraden!
Vrijdagmiddag rond 4 uur waren we weer thuis en hebben we de rest van de dag gewoon thuis gezeten om uit te rusten. Zaterdag en zondag zijn we weer naar Good Samaritan gegaan. Ook leuk om daar weer te zijn. Zondag waren ze met z'n allen de tassen kleding aan het uitzoeken die ze van de mensen van de kerk hadden gekregen en dat waren er veel! Het was super grappig om te zien. Ze hadden allemaal de meest vreselijke outfits aan maar je zag dat ze het fantastisch vonden.

En op het moment dat ik m'n camera tevoorschijn haalde MOESTEN ze allemaal op de foto. Ik heb 160 foto's gemaakt in 2 uur, dat is nog meer dan op safari. Maar het is ontzettend leuk om alle foto's terug te krijgen, en een heel mooi aandenken als ik straks weer terug ben! Ook hebben we ontdekt dat we allemaal de Macarena kunnen dansen en dat doen we nu ook zo'n 4 keer per dag. Samen met Follow The Leader, de kids vinden het geweldig als we meedoen. Super leuk!
Gisteravond hebben we heel romantisch met z'n 7en thuis bij kaarslicht gegeten. Stroomstoring, welkom in Kenia... Vanochtend leek er weer stroom te zijn, tot een uur of 9, toen verdween 'ie weer. En toen bleek er ook nog eens geen water te zijn omdat ze hier water pompen en daar hebben ze elektriciteit voor nodig. En dat was er niet. Om 2 uur kon ik gelukkig weer genieten van een warme douche! Wat is dat toch fijn.
Het was heel fijn om tijdens de safari even te kunnen ontsnappen aan al het gestaar en geroep wat we elke dag hebben hier. Hoewel ik wist hoe erg het was voor ik hierheen kwam blijft het raar. Dat mensen je zo geweldig en leuk vinden alleen maar om je huidskleur. Kinderen die je handjes willen geven, matatu jongens (matatu's zijn de bussen hier) die je per sé in hun bus willen hebben, mensen die je achtervolgen (dat is best een beetje creepy), alsof we wereldberoemd zijn. Heel bijzonder. We hoeven ons in elk geval geen zorgen te maken dat we aandacht te kort krijgen... In Good Samaritan zelf kunnen we ook even ontsnappen aan alle mensen buiten. Want daarbinnen zijn we gewoon Bram, Denise en Roos, buiten zijn we Mzungu, of ze roepen gewoon random namen in de hoop dat we zo echt heten (nog nooit gelukt).
Morgen gaan we met Raphael naar 14 Falls, een park met watervallen, en volgende week maandag gaan we met alle kids een dagje uit. Ik heb er heel veel zin in. We gaan er nog 10 mooie dagen van maken!

De 3 mzungu's

Op 1/3 zitten we alweer. Ondanks wat opstartproblemen vorige week hebben we een hele mooie eerste anderhalve week gehad. Begin van vorige week was het, voor mij en Bram allebei, heeeeel erg wennen. We moesten echt even in het ritme komen omdat we ons best wel verveelden en ons afvroegen hoe we deze 4 weken onze tijd gingen besteden. Gelukkig is dit, na een goed skype gesprek met thuis, allemaal goedgekomen!Afgelopen vrijdag is Denise uit Chili aangekomen in ons gastgezin. Denise is 34 en heeft hiervoor al 3 maanden door Azië gereisd met haar man, die is nu weer terug naar Chili. Ze is hier voor 2 maanden en ik vind het hartstikke gezellig dat ze er is. Toch weer iemand om mee te praten, je ervaringen mee te delen, mee op te trekken. Het helpt heel erg. Vrijdagmiddag zijn we met Emily, Raphael en Denise naar Kim (de Nederlandse vrijwilliger) en Fred (haar man) gegaan. Ze hebben sinds 2 maanden een baby, Jayden, wat een schatje! Het was ontzettend leuk om ze weer te zien en ook voor hen hadden we de Nederlandse souvenirs meegenomen, kaas, stroopwafels en blauwe muisjes. Vooral met de kaas waren ze heel blij!
Zaterdag wilden we met Denise naar The Giraffe Centre, maar waar we even niet aan gedacht hadden was dat het paasweekend was en dat het dus suuuper druk was. Er stond 1 giraffe met zo'n 50 toeristen eromheen, probeer daar maar is tussen te komen. We hebben daarom maar besloten een andere keer terug te gaan.
Wel zijn we nog even het centrum ingegaan gewoon om even rond te kijken en te lunchen (Subway :D). Er is een groot gebouw in Kenia (kantoren denk ik) waar je helemaal naar boven kan om over de hele stad uit te kijken. Ik ben er vorig jaar 2 keer geweest met Kenianen dus nu dacht ik het zelf wel te kunnen. Blijkt dus dat je je ergens moet registreren en je je paspoort moet inleveren en die krijg je dan weer terug als je weer naar beneden komt. Nou echt niet hoor. Ik ga m'n paspoort niet inleveren, daar is 'ie toch net even iets te belangrijk voor... Dan mogen jullie niet naar boven, zeiden ze. Nou dan niet. Maar toen bedacht Denise zich dat ze haar ID-kaart uit Chili ook bij zich had en dat was gelukkig ook oké! En we hebben 'm gewoon netjes weer teruggekregen aan het eind :)
Eenmaal boven hadden we een fantastisch uitzicht. De scheiding tussen west (rijk) en oost (arm) is hier heel groot en dat kan je heel duidelijk zien als je bovenop die toren staat. Na een tijdje kwam er een of andere kerel naar ons toe die daar werkte en die heeft ons een hele 'rondleiding' gegeven en precies verteld wat wat was. Waarschijnlijk verwachtte hij dat we 'm zouden gaan betalen maar het was leuk om allemaal te horen. En uiteindelijk zijn we gewoon weer weggelopen, wij hadden nergens om gevraagd, haha!

Zondag zouden we eigenlijk met z'n 3en naar Good Samaritan gaan maar ik ben met een griepje thuisgebleven. Toch nog even wennen allemaal, het eten, al het stof hier, het weer. Gelukkig was dat na 1 dag allemaal wel weer over. Maandag was dan echt de eerste dag dat we met z'n 3en waren. De kids vinden het geweldig, 1 vrijwilliger is al tof, laat staan 3! We hebben eigenlijk de hele dag in 1 kamer gezeten en alleen maar gekletst en gezongen met de kids, Bram en ik hadden onze 2e zak met ballonnen meegenomen (er zijn er nog 2 over nu...) en Denise had lolly's gekocht. Een groot feest! Het was een hele leuke dag en van onze twijfels vorige week is nu niks meer over.
Gister was er nog een vrijwilliger in Good Samaritan, Lisa uit Oostenrijk. Ze zit in een ander gastgezin en is de komende 3 weken vrijwilliger bij Good Samaritan, wat een gezelligheid ineens!
Vandaag hebben we een 2e poging gedaan om de giraffen te voeren en die is helemaal geslaagd! Het was al super rustig toen we aankwamen en na 10 minuten vertrok er een schoolklas dus waren we al helemaal bijna de enigen daar. Het blijven echt geweldige beesten, we hebben daar een uur lang gestaan om ze te voeren en te aaien en we hadden nog wel langer kunnen blijven als ons niet was verteld dat het nu echt genoeg was geweest. Blijkbaar mag je per persoon maar 2 handen vol met eten aan de giraffen geven, ik denk dat wij er ieder wel 10 hebben gegeven, oeps... Maar het was geweldig en we hebben genoten!

Na The Giraffe Centre zijn we naar The Hub Mall gereden (alles met Uber, geweldige uitvinding) om te lunchen en even wat boodschappen te halen. Het is een westers winkelcentrum met Subway, KFC, Domino's en Carrefour. Geweldig. We hebben pizza geluncht, toch fijn om af en toe even geen rijst, bonen of ugali te hoeven eten :)
De terugweg was een heel avontuur. We hadden weer gewoon een Uber besteld, alleen wist deze meneer niet waar we heen wilden, zelfs met Google Maps snapte hij er helemaal niks van. We hebben het heel vaak geprobeerd uit te leggen maar hij bleef verkeerd rijden. Na een uur waren we ongeveer op de helft (normaal zou de rit 50 minuten duren) en toen bedacht ie dat het een goed idee was om gewoon terug te gaan en daar een nieuwe Uber te bestellen. Wat een mafkees, waren we eindelijk halverwege, wilde ie terug. We hebben 'm er gelukkig van kunnen overtuigen dat dat geen goed idee was en dat ie maar gewoon door moest rijden. Daar luisterde ie wel braaf naar. Hij heeft de hele rit alleen maar vragen gesteld en eindeloze verhalen gehouden over ik weet niet wat. Denise en ik zaten achterin en moesten er de hele tijd om lachen, Bram zat voorin en was er he-le-maal klaar mee. En begrijpelijk! Toen we er bijna waren vroeg ie ineens of we Joods waren omdat de meeste mzungu's hier jehova's zijn... Ik snapte niet helemaal waar het vandaan kwam maar blijkbaar zijn we er Joods uit. Great... Na 2 uur waren we eindelijk thuis, ging ie ook nog is meer geld vragen omdat we zo waren omgereden. Ja daagh! Dat we hebben we dus mooi niet gedaan. Het was me weer een avontuur.

Deze week gaan we nog naar Good Samaritan en maandag gaan we op safari voor 5 dagen!! Eerst 3 dagen naar Masai Mara, en dan nog 2 dagen naar Hell's Gate en Lake Nakuru. Ook plekken waar ik nog niet geweest ben. Ik heb er zin in!

Good to be back

We zijn er weer! Zondagavond zijn we in Nairobi aangekomen. Deze keer verliep de heenreis zonder problemen, sneeuw en extra vluchten, wat best wel fijn was. Ook onze bagage is helemaal heel en compleet aangekomen, toch wel lekker weer.
We hebben nu al 2 hele dagen gehad hier, en wauw wat is het goed om weer terug te zijn! Het is zo tof om iedereen weer te zien, Raphael, Emily, Mum en natuurlijk alle kinderen in het weeshuis. Ze herkenden me bijna allemaal nog, alleen de allerkleinsten niet, but I don't blame them for that. Het is zo leuk om te zien dat de baby's die ik altijd overal heen moest tillen nu zelf kunnen lopen en schreeuwend door de gangen rennen. Hoeveel een jaar allemaal kan doen..
Ook het weeshuis zelf is veranderd. Los van dat de kids ouder zijn geworden (duh...) en er een aantal nieuwe kids zijn, hebben ze ook de tuin helemaal omgebouwd tot werkplaats waar ze water pompen en bezig zijn met banken en tafels maken. Het is bizar hoe snel ze dit allemaal voor elkaar gekregen hebben. Ze zijn zelfs bezig om hun eigen bedrijfje op te zetten zodat ze water kunnen gaan verkopen aan de buurt. Heel tof om te zien! Ze hebben zo weinig, maar ze maken zo veel van het leven. Echt heel mooi!
Ondanks dat ik me alweer helemaal welkom voel is het allemaal ook weer heel erg wennen. Het eten, de wegen, de manier van doen, de mensen, de douche, alles is anders! Wat ook heel gaaf is om te zien, het is super leuk om te zien hoe zij hier leven en eten, maar ik begin de hagelslag al wel te missen haha!
Gisteren kregen Bram en ik de vragen over God en Jezus alweer op ons afgevuurd. 'Do you believe in God?' 'Who made you?' 'Can you pray with me?' 'Do you know how to read the bible?' Tsja, wat moet je daar als niet-gelovige nou op antwoorden? Voor de jongere kids is het onbegrijpelijk dat we niet in God geloven. We kregen ook de vraag of we naar boven of beneden willen. Ik had geen idee waar het over ging dus ze hebben er een poster bij gepakt ter verduidelijking, bleek het om hemel (boven) en hel (beneden) te gaan... Moeilijk... Gelukkig werden we toen geroepen omdat we naar huis gingen, saved by the bell.

Het is raar om te bedenken dat we een week geleden nog in het luxe Dubai zaten. Nairobi is totaal het tegenovergestelde, zeker in de sloppenwijk waar Good Samaritan staat. In Dubai is alles groot en duur en luxe, hier is een gebouw met 4 verdiepingen al ontzettend hoog en moet alles juist zo goedkoop mogelijk. Toch wel tof om zulke grote verschillen te zien in zo'n korte tijd.

Bram is nu met Raphael naar The Gym. Ik ben heel benieuwd! Van buitenaf zag het er nog best redelijk uit, maar je weet het niet hier in Kenia...
Erg veel foto's heb ik nog niet gemaakt dus nu even een post zonder, maar ik zal binnenkort weer wat nieuwe foto's erop zetten.
Morgen gaan we weer naar school en vanaf volgende week hebben alle kids vakantie dus zijn ze de hele dag thuis. Daar kijk ik naar uit!

It's good to be back

Kenya part 2

Hallo allemaal, daar ben ik weer!

Vorig jaar liep ik rond deze tijd rond in Kenia, in een voor mij volledig vreemd land, met een vreemde cultuur en alleen maar mensen die ik niet kende. Nu zit ik nog gewoon in Nederland, maar over 2 maanden ga ik terug naar Kenia, samen met Bram. We gaan naar dezelfde plek als waar ik vorig jaar zat, zelfs hetzelfde gastgezin, en we gaan in hetzelfde weeshuis werken. We blijven deze keer alleen maar 1 maand in plaats van 3.

Ik heb vorig jaar in het weeshuis ontzettend veel geleerd van de kinderen daar, en ik heb ook heel veel van ze gekregen. Ik werd daar vanaf het eerste moment al met open armen ontvangen en ze waardeerden het enorm dat ik kwam. Ik was elke ochtend eerst een kwartier bezig met alle kids gedag zeggen en ze een knuffel geven voordat ik echt iets kon gaan doen. Dat vond ik prachtig om te zien. En omdat ik zoveel van hen heb gekregen wil ik graag iets teruggeven als ik er weer ben in april.
Toen ik in Kenia was heb ik Kim leren kennen, een Nederlandse vrijwilliger die ook in hetzelfde weeshuis had gewerkt een aantal jaar geleden. Ze is verliefd geworden, daar blijven wonen en inmiddels is ze zelfs getrouwd. Zij heeft een keer alle kids meegenomen naar een park met allemaal watervallen, een dagje uit met alle 75 kinderen. Dat lijkt mij nou ook leuk om te doen, om ze allemaal een dagje mee te nemen, want dat is nou niet iets wat ze daar wekelijks doen. Raphael (mijn hostpapa) heeft me geholpen met iets leuks uitzoeken en het is Paradise Lost in Nairobi geworden. Dit is een groot park met een speeltuin, watervallen, grotten, een boottocht en een grote picknickplek. Ik denk dat de kinderen zich hier wel een hele dag kunnen vermaken.
Om dit te kunnen doen heb ik wel jullie hulp nodig, het is allemaal wel goedkoop in Kenia maar niet zo goedkoop dat ik voor 75 kinderen plus volwassenen een dagje uit kan betalen. Dus ik hoop daarom een beetje hulp te krijgen van jullie allemaal.
Je hoeft niet veel te geven, alle kleine beetjes helpen, en uiteindelijk zal ik natuurlijk zelf het grootste deel betalen.
Het lijkt me mooi dat ik de kinderen kan vertellen dat ze een dagje uit mogen en dat al mijn vrienden en familie uit Nederland daaraan hebben bijgedragen.
Mocht je dit nou willen doen, stuur mij dan even een mailtje of een appje, dan laat ik je weten hoe en wat.

Alvast heel erg bedankt, ook namens alle kids uit Good Samaritan.

P.s. In april kan je mij (en Bram) natuurlijk weer gewoon volgen via deze blog :)

Kwaheri Kenya

En toen zat het er ineens bijna op, nog één dag... Het is heel gek om te bedenken dat ik over anderhalve dag weer thuis op de bank zit, ik kan het me nog niet helemaal voorstellen.
De afgelopen weken zijn ontzettend snel gegaan, zeker omdat papa er was! Vorige week maandag zijn we met z'n 2en naar Mombasa gevlogen, papa heeft me hun oude huis laten zien, we hebben gesnorkeld (wauw!) en we zijn naar The Nature Trail geweest, het waren 4 hele leuke en gezellige dagen maar ik was wel blij toen we in Nairobi weer uit het vliegtuig stapten, Mombasa is me toch iets te warm :P

Zaterdag zijn we met Raphael naar Fourteen Falls geweest, een soort natuurpark met allemaal watervallen. En ja, we hebben geteld, het zijn er veel meer dan 14 ;)

Zondagochtend hebben we papa weer naar het vliegveld gebracht en vannacht is het mijn beurt om te vertrekken, gek hoor...

Nu merk ik dat ik helemaal niet weg wil. Ik ben best close geworden met veel van de kids uit Good Samaritan en ik vind het heel moeilijk om ze hier achter te laten. Met vakantievrienden zeg je nog wel "we spreken elkaar nog" en spreek je soms ook nog wel is af maar met deze kids kan dat niet. Ik kan nieteens contact met ze houden via Facebook of WhatsApp en dat maakt het extra lastig. Good Samaritan is als een 2e familie, ik heb heeeel veel broers en zussen hier in Kenia nu. Maar ik heb besloten dat ik terug ga komen volgend jaar, nog even een jaartje niet studeren. Ik heb het hier veel te erg naar m'n zin om niet terug te komen.
Het is ook wel lekker om weer naar huis te gaan hoor, eigen bed, warme douche, normale wc's, iedereen thuis weer zien, leuke dingen doen. Ik ben benieuwd hoe erg ik Kenia ga missen. We zullen zien...

The girl with no skin

Klinkt als een titel van een of andere dramatische documentaire over een meisje met een speciale ziekte toch? Is het niet. Nouja, misschien ook wel, geen idee. Maar een vrouw uit het Masai dorp (daarover zo meer) vond dat het leek alsof ik geen huid had... Tsja, niet echt een compliment haha. Het was wel een beetje een aparte vrouw hoor. Ze liep niet helemaal normaal, sprak geen Engels en was een beetje gek in d'r hoofd. Maar blijkbaar ben ik zo wit (zelfs nog na bijna 3 maanden Keniaanse zon) dat gekke Masai vrouwen denken dat ik geen huid heb. Wat doe je als zoiets tegen je gezegd wordt? Lachen, zwaaien en weglopen :P

Maargoed... Dinsdagochtend hebben Raphael en ik papa van het vliegveld gehaald, eindelijk! Het was eigenlijk gelijk alweer normaal om elkaar weer te zien, gek hoe snel dat gaat! Hij had allemaal cadeautjes meegenomen voor Emily en Raphael en ze waren ontzettend blij! Het verzoek om kaas kwam al in de eerste weken dat ik hier was en dat kwam nu eindelijk! Voor Emily had 'ie nog een tas meegenomen en voor Raphael een voetbalshirt, hele goede keuzes.

Tot een uur of één 's middags hebben we thuis een beetje uitgerust (nouja, papa vooral) en daarna zijn we samen pizza wezen eten (want op dinsdag is het 2 voor de prijs van 1 haha). Rond een uur of 3 zijn we naar de Good Samaritan school gegaan met de matatu. Ik had de kids al verteld dat we zouden komen dus ze waren al behoorlijk enthousiast een paar dagen. Toen we eindelijk kwamen had papa gelijk 2 kids aan z'n armen hangen die niet meer loslieten. Bij mij doen ze het ook nog steeds maar ik ben er inmiddels aan gewend. Het was ontzettend leuk om te zien! Papa spreekt natuurlijk een beetje swahili en dat hebben ze allemaal goed uitgetest. Ze bleven dingen vragen en wilden 'm ook nieuwe dingen leren, geweldig! Na school zijn we met de kids mee naar huis gegaan en werden we enthousiast verwelkomd door de baby's en de housemom (die 2 keer voor ons gebeden heeft...). Ook voor de kids had papa wat meegenomen. Jenga, omdat dat zo'n succes was bij Hope for Children, en een grote zak ballonnen, die ze eigenlijk veel leuker vonden dan Jenga :P We zijn een beetje op tijd naar huis gegaan (6 uur), tot grote teleurstelling van de kids, omdat we woensdagochtend om 6.20 uur zouden worden opgehaald voor de safari en nog wat spullen moesten pakken.

Woensdagochtend zaten we dus om half 7 in het busje op weg naar Masai Mara. Na eerst een hele speurtocht door Nairobi van zo; n 2 uur hebben we nog 2 'groepsleden' opgehaald: Kate, een 40-jarige vrouw uit Engeland, en Behram, een 70-jarige man uit Amerika. Allebei bijzondere figuren! Kate kon niet stoppen met praten, wat soms wel vermoeiend was maar ook heel gezellig, en Behram had soms hele aparte opmerkingen en vragen die ook heel grappig konden zijn!
Onderweg zijn we gestopt bij een uitzichtpunt over The Great Rift Valley. Je kon heel ver kijken en het was echt prachtig!

Rond 4 uur 's middags kwamen we bij de campsite aan waar we zouden slapen de komende 2 nachten, en het was echt prachtig! Het was allemaal veel beter, luxer en mooier dan ik had verwacht. Ik had een soort Kisumu situatie verwacht maar dan met tentjes. We kregen allemaal ons eigen hutje en er was zelfs een warme douche! Die zagen er zo uit:

Het uitzicht vanaf de 'kantine' was prachtig. De 'kantine' was open dus ik weet niet echt of je het een kantine kan noemen maar het diende als kantine. Het was echt een geweldige plek. Elke ochtend ontbijten met de zonsopgang en elke avond eten bij zonsondergang. Wat wil je nog meer?

Nadat we onze spullen hadden uitgepakt en even rondgekeken hadden zijn papa, Behram en ik naar een Masai dorpje gegaan. Wat een ervaring... We werden verwelkomd met een of andere Masai dans waarbij ze naast elkaar gaan staan, af en toe raar op en neer hupsen en allemaal gekke, schreeuwende geluiden maken. Ik vond het een beetje creepy eigenlijk... Behram vond het helemaal geweldig! Hij wilde meedansen en alles weten en had de grootste lol met de Masai mannen. Papa en ik waren wat terughoudender omdat we het maar apart vinden. We mochten ook even in een Masai huis kijken. Het was binnen superdonker en het stond er blank van de rook omdat ze binnen koken en nauwelijks ramen hebben vanwege de muggen. De man wiens huis het was zei dat het wel zou wennen na een paar minuten maar ik kwam er huilend uit na 10 minuten omdat de rook zo in m'n ogen prikte, niet echt fijn maar het was wel grappig om in zo'n huisje geweest te zijn.

Ik denk dat we ongeveer een uur in het dorp geweest zijn en dat was ook echt genoeg! Ik voelde me een beetje ongemakkelijk daar. Ze wilden alleen maar dat we binnen kwamen kijken zodat ze ons hun zelfgemaakte kettingen en armbanden konden verkopen... Tsja, dat hadden we kunnen zien aankomen.

Donderdag zijn we de hele dag echt op safari geweest, dus de hele dag rondrijden in een busje op zoek naar wilde dieren. En die hebben we zeker gezien! Zebra's, giraffen, leeuwen, olifanten, gazelles, antilopen, hyena's, jakhalzen, een cheeta, een luipaard, nijlpaarden, buffels, gnoes, van alles! Het was heel bijzonder om al die beesten van zo dichtbij te zien. Grappig was het als er ergens een bijzonder beest ontdekt was, zoals bij de cheeta en het luipaard, dan hadden alle busjes in het park contact met elkaar via een radio en stonden er binnen 10 minuten zo'n 15 busjes om één dier heen, heel komisch! Het was een hele bijzondere en mooie dag!

Vrijdagochtend zijn we om kwart over 6 vanaf de campsite vertrokken naar het park zodat we de zonsopgang konden zien. Die was al half begonnen toen we daar aankwamen maar het was nog steeds heel erg mooi om te zien! We hebben nog 2 uur rondgereden door het park en toen was het tijd om aan de terugreis te beginnen. Zodra we het park uitkwamen en even stilstonden kwamen er zo'n 10 Masai vrouwen naar onze bus rennen met allemaal zelfgemaakte souvenirs in hun handen die ze aan ons wilden verkopen. Ons dak was nog open en ze gooiden hun spullen bijna naar binnen. Kate had haar raam open staan en daar werd ook vanalles door naar binnen geduwd, het was bizar!

Een stukje verderop hielden we een plaspauze en stonden we dus weer even stil en ook daar kwamen ze weer allemaal op ons afgerend. Het verschil was dat we die keer naar buiten gingen en bijna niet konden ontsnappen aan de Masai vrouwen. Dat bewijst maar weer dat ze alleen maar geld zien als ze naar ons kijken, heel bijzonder.
Na de lunch hebben we afscheid genomen van Kate en Behram en rond 4 uur waren we weer thuis. Een lange, vermoeiende, maar hele mooie reis en we hadden vrijdagmiddag lekker de tijd om bij te komen.

Vandaag zijn papa en ik naar The Giraffe Centre geweest en hebben we even door het centrum van Nairobi gelopen. Ik was al bij The Giraffe Centre geweest maar vond het leuk om papa daar mee naartoe te nemen dus dat hebben we gedaan. En het blijft leuk om die beesten van zo dichtbij te zien! Geweldig zijn ze. Rond 2 uur zijn we weer terug gegaan naar het centrum om te lunchen en even rond te kijken. Ik ken de chaos van Nairobi nu wel maar voor papa was het nieuw en een chaos was het zeker! Het verkeer was echt een drama vandaag, we hebben er een uur over gedaan om in het centrum te komen vanochtend terwijl het normaal ongeveer een half uur duurt. Het stond overal vast, beetje jammer. Maar ondanks dat hebben we een hele gezellige dag gehad! Op naar week 2!

P.S. voor de mensen die het leuk vinden: Ik heb bij video's de nieuwe videoclip van B.I.F. geplaatst, opgenomen in de Soweto Slums, waar Good Samaritan ook staat, dus zo zie je ook een beetje waar ik mijn tijd grotendeels doorbreng :)

"Do you go to church?"

"No I don't"
"Do you read the bible?"
"No, I don't read the bible"
"Do you pray?"
"No I don't pray"
"You don't know how to pray?"
"No, I just don't pray"
"Why not?"
"Because I'm not religious, I don't believe in God"
Dit gesprek heb ik al tientallen keren gevoerd met mensen, bekenden en onbekenden. Het leven hier staat heel erg in het teken van God en Jezus en naar de kerk gaan en mijn leven totaal niet. Zo ongeveer 75% van de Keniaanse bevolking is christelijk en dat kan als niet-christelijke Mzungu af en toe best lastig zijn. Mijn hostouders bidden niet voor het eten en gaan niet naar de kerk (ze zijn wel hartstikke gelovig!) dus dat scheelt voor mij wel, maar overal krijg ik vragen of de kerk en God en waar ik dan wel in geloof. "I don't believe in anything" is een antwoord dat ze hier niet accepteren helaas, ik zeg nu maar gewoon steeds "I believe in myself". Lekker cliché ik weet het, maar het werkt wel, daarna krijg ik geen lastige vragen meer. Ik heb één keer een man gehad die gewoon niet kon geloven dat ik niet in God en Jezus geloof "But you need God and Jesus in your life to keep you safe and healthy" nouja ik heb ze dus niet nodig, maar dat snapte hij niet, ik heb het er maar bij gelaten. Ik heb alle begrip en respect voor het christelijke geloof en vind het prachtig hoeveel steun mensen uit God en Jezus kunnen halen, maar hier krijg ik niet altijd hetzelfde begrip en respect terug, wat best lastig is. De oudere kids van Good Samaritan vinden het wel prima geloof ik, ze vragen er wel naar maar na mijn "I believe in myself" beginnen ze te lachen en verandert het gespreksonderwerp. De jongere kids zijn een ander verhaal. Ze beginnen me altijd allemaal vragen te stellen zoals "But who made you? And who gave you a nose and a mouth?" Mijn reactie: "My parents did" Hun reactie: "Nooooooooo God did!" Tsja, wat moet je daar dan op antwoorden? Ik probeer er altijd maar een beetje omheen te praten en over iets anders te beginnen maar het onderwerp komt vaak zo'n 1 á 2 keer per dag ter sprake, tsja, niks aan te doen.
Als de kids terugkomen uit school vragen ze vaak of ik ze wil helpen met huiswerk maken, tuurlijk, geen probleem. Engels, wiskunde, social studies, ik help graag. Swahili zal wat lastig worden :P Ze hebben hier ook het vak CRE, Christian Religious Education. Het wordt op alle scholen gegeven en dus ook de niet-christelijke kids krijgen dit vak. Het is eigenlijk gewoon een soort bijbelstudie, de vragen die ze meekrijgen als huiswerk gaan voornamelijk over de personen uit de bijbel en over wat goed en wat kwaad is. Ik heb op een christelijke basisschool gezeten en weet dus wel iets van de bijbel en alle verhalen, maar de kids verwachten dat ik alle antwoorden weet en dat is niet zo. Als ik ze dan vertel dat ik het niet weet zijn bijna teleurgesteld, tsja kan er ook niets aan doen. Eén van de kids wilde dat ik haar de bijbel ging voorlezen, eeh ja en wat moet je daar dan op zeggen? Ik heb d'r 2 pagina's voorgelezen en toen vond ik het wel weer mooi geweest. Ik weet inmiddels redelijk hoe ik op alle vragen moet reageren maar het blijft soms wat ongemakkelijk als iemand, wiens hele leven in het teken van God staat, me vraagt of ik naar de kerk ga.

Iets wat ik totaal niet ga missen als ik over 2,5 week (wow, nog maar 2,5 week!) in Nederland ben is al het geroep en gestaar als ik over straat loop. Het kan af en toe wel grappig zijn maar mensen roepen echt de raarste dingen en soms wil ik gewoon over straat kunnen lopen zonder nageroepen te worden elke 5 seconden. "Mzungu" "How are you?" "You are fine" (Soms vragen ze nieteens meer hoe het gaat, ze antwoorden al voor me) "Hey beautiful" "Hey sexy" "I am single" (Good for you, gefeliciteerd) Ze roepen ook vaak random namen in de hoop m'n naam te raden waardoor ik zal reageren. Maria, Marion, Jennifer, Jessica, Vanessa, ze blijven het proberen. Het werd creepy toen een man me ook echt Roos noemde, ik weet bijna 100% zeker dat ik hem niet kende, maar ik ontmoet zoveel mensen hier, het zou best kunnen dat ik 'm wel al is eerder gezien had maar het gewoon niet meer weet. Ik word ook minstens 2 keer per dag Jerry genoemd. Waarom? Ik heb geen flauw idee! Ik ben nog geen Keniaans meisje tegengekomen met de naam Jerry dus het is niet zo dat het hier een veel voorkomende naam is, en het is ook niet de eerste naam waar je aan denkt als je aan blanke mensen denkt. Gekke Kenianen...
Wat betreft huwelijksaanzoeken staat de teller inmiddels op 5, op naar de 10! Volgende week ga ik met papa 4 dagen naar Mombasa en daar schijnen de mannen nog veel erger te zijn dan hier in Nairobi dus ik ben benieuwd of ik die 10 nog ga halen...
Wat ik wel ga missen zijn alle lieve, leuke mensen die ik hier ontmoet heb. M'n hostouders, de kids van Good Samaritan, m'n 'collega's' bij Good Samaritan. Ik zie ze nu elke dag dus dat zal wel even wennen worden als ik weer terug ben in Nederland. Als ik nu alle vrijheid zou hebben zou ik m'n verblijf met een maand verlengen, hoe fijn het ook is om weer naar huis te gaan, ik zou hier zo nog even kunnen blijven. Don't worry, ik kom gewoon 5 april weer naar huis, dat ik wil blijven toont alleen maar aan hoe goed ik het naar m'n zin heb hier, goed teken toch?

Dinsdag komt papa (nog maar 3 nachtjes :O) en woensdag gaan we op safari, in m'n laatste 2 weken hier ga ik nog allemaal mooie dingen doen en zien en ik heb er ontzettend veel zin in!